วันต่อมา...
“อื้อ...” ฉันค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาด้วยความงัวเงีย ก่อนจะรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง
เกร้ง ~ ฉันชะงักไปทันทีกับสิ่งที่ได้ยินพร้อมกับก้มลงมองไปยังข้อมือของตัวเองที่ถูกกุญแจมือหนาสวมใส่อยู่
อะ...อีกแล้วงั้นเหรอ นี่เขาอยากเป็นตำรวจรึไง ถึงได้พกกุญแจมือไปกับเขาทุกที่แบบนี้
“ฮึ่ย...” ฉันเงยหน้าหันไปมองเจ้าของใบหน้าหล่อที่นอนหลับอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าเอาเรื่อง แต่ก็ทำอะไรเขาไม่ได้อยู่ดี ฉันจึงหันกลับมาพยายามที่จะแกะกุญแจข้อมือนั้นออก ซึ่งไม่ว่าจะแกะดึงมันออกแค่ไหน มันก็ไม่สามารถทำอะไรกุญแจข้อมือนั้นได้
“มันต้องใช้กุญแจ” เสียงทุ้มดังขึ้นทำเอาฉันที่นั่งอยู่สะดุ้งไปด้วยความตกใจเล็กน้อย แล้วก็ได้สติ
“พี่ปล่อยวีนะ ทำแบบนี้อีกทำไม” ฉันถามออกไป
“ถามตัวเองสิ”
“คะ?”
“ถ้าฉันไม่ทำ เธอก็จะหนี...ใช่ไหม”
“...” ฉันก็นั่งนิ่งไปกลับคำพูดของคนตรงหน้า เพราะที่เขาพูดมา มันเป็นความจริงทั้งหมด ต่อให้ที
