ซูอวี่ยกนิ้วจุ๊ปากพร้อมทั้งยิ้มให้เธออย่างเจ้าเล่ห์ แต่ยังไม่ทันที่เฉาซีจะเอ่ยปากอะไร เขาก็สอดแขนลงใต้ข้อพับขาและแผ่นหลังนางรวดเร็วแล้วช้อนร่างเธอขึ้นแนบอก
“ท่านจะทำอะไร” เธอรีบกระซิบถามด้วยความตกใจ
“พากลับห้องน่ะสิ” เสียงทุ้มต่ำตอบสั้น ๆ พร้อมก้าวเดินออกจากห้องของเด็ก ๆ
“แล้วเด็ก ๆ ละ ถ้าตื่นมากลางดึกจะทำยังไง!” ซูอวี่ปรายตามองหญิงในอ้อมแขนอย่างเอ็นดู ก่อนหัวเราะในลำคอเบา ๆ
“หากฟ้าไม่ร้อง ฝนไม่ตก เด็กทั้งสองไม่ตื่นง่าย ๆ หรอก” พูดจบเขาก็ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ริมฝีปากหนาโค้งขึ้นนิด ๆ อย่างร้ายกาจ ดวงตาคมวาวแฝงแววหื่นกระหายจนเฉาซีรู้สึกได้
ไม่ทันที่เธอจะได้ขัดขืนตามมารยาท ร่างกายก็ถูกพาเข้าไปในห้องนอนใหญ่ของเขาเสียแล้ว
ซูอวี่ค่อย ๆ วางร่างบางลงบนฟูกหนาข้างหน้าต่างเรือ เสียงน้ำกระทบเรือเบา ๆ คล้ายบรรเลงเพลงกล่อมรัก จันทร์เต็มดวงลอยเด่นกลางฟ้า ผสมผสานกับเทียนหอมในห้องที่ส่งกลิ่นจาง ๆ
เขาก
