ตอนที่ 17
หากแตะต้องลูกข้าอีกข้าจะไม่ออมมือ
ผู้เป็นแม่มองหน้าลูกชายคนรองด้วยสีหน้านิ่งสงบทว่าสายตานั้นเฉียบคม นางมองหน้าคุณชายรองซูครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเย็น ๆ
"เพราะที่นั่นคือแหล่งการค้าที่ดีที่สุดแห่งหนึ่ง เจ้ารู้จักพ่อค้าจากแคว้นต่าง ๆ มากมาย มีความเหมาะสมที่สุด" ซูอวี่หัวเราะเย็นเยียบเหมือนหิมะกลางเหมันต์ เสียงหัวเราะนั้นเยือกเสียจนเฉาซีที่นั่งข้าง ๆ ขนลุกซู่
"เพียงแค่ลูกรู้จักคนมากหน่อยแค่นั้นหรือขอรับ" เขากระตุกยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา ก่อนจะปรายตามองพี่ชายทั้งสองที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
"หรือว่าเพราะมีใครต้องการปัดข้าออกไปไกล ๆ" คำถามนั้นทำให้คุณชายใหญ่กับคุณชายสามสะอึกพร้อมกัน นัยน์ตากระตุกวูบหนึ่งอย่างห้ามไม่อยู่
มารดาเองก็เงียบไปชั่วขณะก่อนที่ใบหน้าจะครึ้มลงนิดหน่อยเหมือนไม่คิดว่าซูอวี่จะจับไต๋ได้รวดเร็วเช่นนี้ แต่ยังไม่ทันที่ซูอวี่จะเอ่ยปากตอบรับหรือปฏิเสธ เสียงทุ้มต
