“จี้ค่ะ…จี้รูปผีสื้อ เอ่อ…แต่ว่าตอนนี้ของสิ่งนั้นไม่ได้อยู่กับหนูค่ะ เดี๋ยวตอนบ่าย หนูจะนำมาให้คุณลุงดูนะคะ” น้ำค้างคิดเอาไว้ในในใจว่าจะขอซื้อจี้ชิ้นนั้นจากเสี่ยดิเรก
“ไม่เป็นไร…ยังมีเวลาอีกถมเถ ลุงจะพักอยู่ที่นี่อีกสองสามวัน นานทีปีหนจะได้เจอเพื่อนเก่า”
กล่าวพลางชำเลืองไปทางลุงเกษมซึ่งทอดร่างท้วมอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวถัดไป
“ขอบคุณมากค่ะคุณลุง”
หญิงสาวยกมือไหว้ จากนั้นก็ปลีกตัวออกไปจากวงสนทนา พร้อมๆกับเสียงโทรศัพท์มือถือของเธอที่ดังขึ้นเบาๆ
น้ำค้างก้าวออกมาที่ระเบียงหน้าบ้าน นิ้วเรียวเกลี่ยไรผมข้างหนึ่งไปทัดเอาไว้เหนือใบหู เอียงใบหน้าแนบโทรศัพท์ไว้กับหู คนโทรมาคือเสี่ยดิแรกนั่นเอง ซึ่งขณะนั้นจิตใจกำลังจดจ่อรอเธออยู่ที่ร้านอาหารด้วยความกระวนกระวาย ทั้งที่เพิ่งเลยเวลานัดหมายมาเพียงไม่นาน
“คุณน้ำครับ...สะดวกไหมครับ ถ้าไม่สะดวก ให้ผมขับรถไปรับนะครับ”
ต้นสายถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง เร่ง
