หญิงสาวพูดอะไรไม่ออก เริ่มรู้สึกหนักใจกับความตรงไปตรงมาของเขา
“รับเถอะครับ ผมให้คุณด้วยความเต็มใจ”
เสี่ยใหญ่กลับเป็นฝ่ายคะยั้นคะยอ กล่าวพร้อมๆกับเลื่อนกล่องกำมะหยี่ไปไว้ตรงหน้าของหญิงสาว
น้ำค้างเอื้อมมือเรียวออกไปรับ ดวงตาคมเพ่งพินิจไปที่จี้ชิ้นนั้น พลอยเม็ดน้อยๆที่ฝังไว้ตามริ้วรายของรูปปีกผีเสื้อดูสุกใส อวดประกายระยับในจังหวะที่เธอหยิบมันออกมาจากกล่อง ลูบไล้เบาๆ สัมผัสแตะต้องด้วยอาการทะนุถนอม ราวกับว่าของรักที่เคยทำหาย…ได้กลับคืนมา
เสี่ยใหญ่สังเกตได้ถึงความปิติและตื่นเต้นยินดี ปรากฏขึ้นในดวงหน้างดงาม
เช่นเดียวกับน้ำค้างที่ไม่รู้ว่าความผูกพันอันใด กระตุ้นให้เกิดอารมณ์ตื้นตันขึ้นมาอย่างประหลาดล้ำ นับแต่วินาทีแรกที่ได้สัมผัสแตะต้องของสิ่งนั้น
“น่าเสียดายนะครับ ที่ปีกอีกข้างของมันหักไป…” น้ำเสียงทุ้มพึมพำ ปรารภกับตัวเอง
“ค่ะ”
“ผมแนะนำว่าถ้าอยากให้มันสมบูรณ์ ปีกอีกข้างที่หายไป เราสามา
