ผู้เฒ่าอี๋ว์เฉียนเห็นดังนั้นก็ดีดถ้วยชาใส่ข้อมือของหวงหลาน องครักษ์ผู้หยาบช้าของอ๋องน้อย เขาเองก็ไม่ชอบเจ้านี่นัก ทั้งใจร้อน และไม่มีเหตุผล ไม่รู้ว่าอ๋องฮูโต๋ไว้ใจมันได้อย่างไร คิดจะมาทำร้ายหลานของเขา ข้ามศพเขาไปก่อนเถอะ!
เพล้ง!!!
เสียงกระบี่ตกพร้อมกับทุกสายตาที่มองไปที่หวงหลานอย่างต้องการเอาเรื่อง เฟยหยวนจำเจ้านี่ได้ที่เข้ามาหาเรื่องท่านพี่ของตนจึงกระซิบกับท่านปู่
“ท่านปู่ เขาเป็นอันธพาล ต้องการจะทำร้ายข้าและท่านแม่”
ได้ยินดังนั้นในใจของผู้เฒ่าอี๋ว์เฉียนก็รู้สึกเดือดปุด ๆ ชายผู้นี้กร่างไปทั่วเช่นนี้ หากอยู่กับท่านอ๋องน้อยนานวันเข้า ประชาชนแคว้นจี้ชวนจะพากันโกรธแค้น วันหน้าไม่อาจปกครองคนได้
“ท่านผู้เฒ่าเจ้าเด็กนั้นมัน” ยังไม่ทันกล่าวจบถ้วยบนโต๊ะที่ว่างอยู่ก็ลอยไปตีปากเจ้าคนอวดดีนี่เข้าให้
ปึก เพล้ง!!
ถ้วยกระเด็นโดนปาก แล้วก็ร่วงลงพื้นแตกกระจาย พร้อมกับเลือดปากชั่ว ๆ นั่นก็ไหลออ
