ตอนที่ 4 โรคหัวใจ
1006 คำ
“ใช่ครับ ตรงนี้เลย”
“แล้วตอนนี้ยังเจ็บอยู่มั้ยครับ”
“ก็...เจ็บอยู่บ้างครับ ผมเป็นอะไรเหรอครับหมอ”
“ก่อนจะตอบคำถามนั้นขอหมอสอบถามเรื่องหนึ่งก่อนนะครับ ไม่ทราบว่าคนไข้มีญาติพี่น้องที่ป่วยเป็นโรคหัวใจบ้างรึเปล่าครับ”
“คุณหมอจะบอกว่าผมเป็นโรคหัวใจเหรอครับหมอ”
“ครับ จากที่หมอตรวจอาการของคนไข้อย่างละเอียด รวมถึงการตรวจคลื่นไฟฟ้าหัวใจแล้วก็พบว่าหัวใจของคนไข้มีความผิดปกติเสี่ยงจะมีภาวะกล้ามเนื้อหัวใจตายครับ ซึ่งควรจะต้องเข้ารับการผ่าตัดโดยเร็วที่สุดไม่อย่างนั้นถ้าหากเกิดอาการเฉียบพลันขึ้นมาก็อาจจะสายเกินไปที่จะรักษาให้หายขาดได้”
คณานางค์ตกใจไม่น้อยที่ได้ยินอย่างนั้น ซึ่งคนที่น่าจะตกใจมากกว่าเธอก็คงไม่พ้นคนที่นอนอยู่บนเตียง
“แล้ว...ค่าผ่าตัด...ประมาณเท่าไหร่เหรอครับ”
“คร่าวๆ ก็ประมาณหนึ่งล้านบาทครับ”
“หนึ่งล้านเหรอครับ”
“ครับ เราต้องทำบายพาสหัวใจค่าใช้จ่ายก็เลยค่อนข้างสูง”
“แล้ว...ถ้าผมไม่ผ่า...ผมจะยังใช้ชีวิตปกติต่อไปได้อีกนานแค่ไหนครับ”
“เรื่องนั้นหมอเองก็คงจะระบุแน่ชัดไม่ได้ครับ เพราะอาการและสุขภาพของคนไข้แต่ละคนไม่เหมือนกัน เหมือนอย่างตอนนี้คนไข้เองก็รู้สึกว่าร่างกายปกติดีทุกอย่างใช่มั้ยครับ”
“ครับ ตอนนี้ผมรู้สึกปกติดี”
“นั่นแหละครับ อาการพวกนี้มันจะเกิดขึ้นแบบเฉียบพลันซึ่งถ้าเรายิ่งปล่อยทิ้งไว้ก็ยิ่งมีความเสี่ยงสูง ยังไงคนไข้ลองกลับไปปรึกษาทางบ้านดูนะครับว่าพอจะเข้ารับการผ่าตัดได้เมื่อไหร่ หรือจะลองเปรียบเทียบราคาของแต่ละโรงพยาบาลดูก็ได้ แต่ค่าใช้จ่ายก็จะไม่ต่างกันมากครับขึ้นอยู่กับโปรแกรมการรักษาอีกที”
“ขอบคุณครับ ยังไงผมจะลองปรึกษาคนที่บ้านดูนะครับ”
“ดีครับ ระหว่างนี้คนไข้ก็หมั่นสังเกตอาการของตัวเองก่อนนะครับ นี่เป็นเอกสารวิธีการปฏิบัติตัวของผู้ป่วยโรคหัวใจ ลองเอาไปอ่านดูนะครับ”
“แล้วผมจะออกจากโรงพยาบาลได้เลยมั้ยครับ”
“ครับ ถ้าคนไข้อยากกลับก็สามารถกลับได้ครับ เดี๋ยวหมอจะแจ้งพยาบาลให้อีกที”
“ขอบคุณครับหมอ”
แล้วคุณหมอก็เดินออกไปจากห้องนั้น คณานางค์จึงได้ขยับเข้ามาใกล้เขามากขึ้น
“พี่โดมคะ เอาเงินหนูไปก่อนได้นะคะ หนูพอจะมีเงินเก็บในบัญชีอยู่บ้างต่อให้จะมีไม่ถึงล้านแต่ก็น่าจะพอช่วยได้ เดี๋ยวหนูโอนให้ตอนนี้เลยค่ะ” เธอรีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโดยที่เขาไม่ได้ร้องขอเลยด้วยซ้ำและนั่นก็ทำให้เขาซาบซึ้งใจมาก
“พี่ไม่เอาเงินคะน้าหรอกครับ”
“แต่คุณหมอบอกว่า...”
“พี่จะลองคุยกับพี่ดรีมดู ไม่ต้องห่วงนะ”
เขาบอกพร้อมรอยยิ้มบาง
“จริงนะคะ”
“จริงสิครับ คะน้าก็รู้นี่ว่าพี่ดรีมรักพี่มาก ถ้าเค้ารู้ว่าพี่ป่วยเค้าจะต้องหาเงินมารักษาพี่ได้แน่นอน”
“เฮ้อ...งั้นก็โล่งอกไปที”
“แต่ว่า...เรื่องที่พี่ป่วยเป็นโรคหัวใจ อย่าเพิ่งบอกใครนะครับ พี่ไม่อยากให้ทุกคนตกใจไปด้วย”
“หมายถึงพวกพี่ฤทธิ์เหรอคะ”
“ครับ พี่อยากให้ทุกอย่างดูปกติที่สุดน่ะ ไม่อยากทำให้พวกมันต้องเป็นห่วง”
“แต่ถ้าทุกคนรู้ก็จะได้ช่วยกันดูแลพี่ ไม่ดีเหรอคะ”
“พี่ไม่อยากเป็นภาระของพวกมันหรอก อีกอย่างเดี๋ยวพี่ก็จะรับการผ่าตัดแล้ว รอให้ถึงตอนนั้นค่อยบอกพวกมันก็ได้ครับ”
“แต่ว่า...”
“นะครับ ถือว่าพี่ขอ”
“ก็ได้ค่ะ แต่ถ้าพี่โดมเกิดมีอาการขึ้นมาอีกตอนที่เราอยู่ด้วยกัน พี่ต้องรีบบอกหนูนะคะ หนูจะได้รีบพาพี่มาโรงพยาบาล”
“ครับ ขอบคุณนะ”
เมธาวินยิ้มให้เธอแม้ในใจจะเต็มไปด้วยความกังวล ไม่ใช่เพียงกังวลเรื่องสุขภาพของตน แต่ยังกังวลเรื่องค่ารักษาที่สูงลิ่ว ซึ่งเขารู้ว่าพี่สาวไม่ได้มีเงินมากมายขนาดนั้น ลำพังแค่เธอสามารถส่งเขาเรียนในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ได้ก็เหนื่อยจนสายตัวแทบขาด
ถ้าจะให้เอาปัญหาสุขภาพไปรบกวนเธออีกเขาก็คงจะเป็นน้องชายที่แย่มาก หรือจะให้รบกวนเพื่อนอย่างวฤทธิ์เขาก็มั่นใจว่าอีกฝ่ายคงจะยอมให้ยืมอย่างง่ายๆ แต่เป็นเขาต่างหากที่กลัวจะไม่มีปัญญาใช้คืน และเขาก็ไม่อยากให้เรื่องเงินส่งผลต่อความสัมพันธ์ของเพื่อนในระยะยาว สิ่งเดียวที่ทำได้ในตอนนี้ก็คือเขาต้องรักษาสุขภาพของตัวเองไม่ให้อาการมันกำเริบมากไปกว่านี้จนกว่าจะหาทางออกที่ดีที่สุดให้กับตัวเองได้สำเร็จ
ก็ได้แต่หวังว่าทุกอย่างมันจะยังไม่สายจนเกินไป...
สองเดือนต่อมา
บนเตียงผู้ป่วยภายในห้องพิเศษของโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง เมธาวินนอนหลับตาพริ้มราวกับว่าเขาเพียงแค่หลับไปเท่านั้น โดยที่ข้างเตียงมีเหมือนฝันนั่งกุมมือน้องชายของเธอเอาไว้ขณะที่สองตากลมมีน้ำใสๆ ไหลออกมาไม่ขาดสาย
เมื่อคืนนี้น้องชายของเธอบอกว่าเจ็บหน้าอกและหายใจไม่ออก เธอจึงรีบพาเขามาที่โรงพยาบาลเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขามีอาการแบบนี้แต่เป็นครั้งแรกที่เขายอมบอกเธอตามตรง และการมาในครั้งนี้เธอก็ได้รับข่าวร้าย
น้องชายของเธอมีภาวะกล้ามเนื้อหัวใจตายและต้องได้รับการรักษาโดยการทำบายพาสหัวใจอย่างเร่งด่วน แต่สิ่งที่ทำให้เธอกังวลใจในตอนนี้ก็คือค่าใช้จ่ายที่สูงถึงเกือบหนึ่งล้านบาท
- ผู้เขียน
