“หวาขนมมาแล้ว” ร่างสูงเดินเข้ามาภายในห้องพักผู้ป่วยหลังจากที่ออกไปซื้อขนมหวานให้เธอเกือบห้าชั่วโมง ทั้งร้านที่อยู่ไกลและคนที่ค่อนข้างเยอะ ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงเอ่ยบอกโดยไม่แม้แต่จะหันไปมองหน้าชายหนุ่ม
“อิ่มแล้ว”
“แต่”
“ฉันจะนอนแล้ว ออกไป!!” เสียงแหลมเอ่ยปากไล่ชายหนุ่มเสียงดัง แววตาว่างเปล่าหันไปสบตาเรียวคมที่ยืนมองเธออยู่ ในมือยังถือถุงเค้กและชานมเอาไว้แน่น
“แต่ผมไปซื้อมาตั้งไกล คุณอยากกินไม่ใช่เหรอ”
“นี่นายจะพูดมากทำไม ห๊ะ!! งั้นเอามานี่” แขนเล็กยื่นมือไปรับขนมจากมือของชายหนุ่ม เมื่อเห็นว่าหญิงสาวยอมรับขนมรอยยิ้มบางจึงปรากฏบนใบหน้าของชายหนุ่มทันที แต่ก็เป็นเพียงแค่รอยยิ้มแวบหนึ่งเท่านั้น เมื่อร่างบางหยิบถุงขนมจากมือชายหนุ่มโยนทิ้งถังขยะไป
“ยี่หวา” น้ำเสียงเบาหวิวอุทานเรียกชื่อของหญิงสาว หัวใจแกร่งที่เต็มไปด้วยความน้อยใจ เมื่อเห็นการกระทำของหญิงสาว
“ทำไม? ทนไม่ได้เหรอ ทนไม่ได้ก
