เสียงร้องของนางเรียกให้เซี่ยซื่อที่กำลังเดินมาดูบุตรสาวเร่งฝีเท้าทันที
“เกิดอันใดขึ้น” นางร้องถามเสี่ยวเหยาที่ยืนตกตะลึงนิ่งอยู่กับที่
“เอ่อ...คุณหนูนางเป็นอันใดไม่รู้เจ้าค่ะ” เสี่ยวเหยาวางอ่างน้ำลง ก่อนจะชี้ไปที่ม่านอวี้ ที่ทึ้งผมตัวเองอยู่
“อาอวี้ เจ้าเป็นอันใด” เซี่ยซื่อเขย่าเรียกตัวบุตรสาว
“ฮืออออ ท่านแม่” นางร้องไห้โฮออกมาอย่างเสียใจ แต่ก็คิดถึงความอบอุ่นที่ได้รับจากครอบครัวที่ภพนี้เช่นกัน
“บอกแม่ เจ้าเจ็บที่ใด เป็นอันใดไป” เซี่ยซื่อเองก็ตื่นตระหนกเช่นกัน
ม่านอวี้ปาดน้ำตาทิ้งอย่างลวกๆ ก่อนจะตั้งสติ แล้วเอ่ยถามถึงสถานการณ์ตอนนี้
“ตอนนี้ข้าแต่งงานหรือยังเจ้าคะ หรือได้หมั้นหมายหรือไม่”
“เจ้าเป็นอันใด อาอวี้ เจ้าเพิ่งบอกแม่ว่าอยากจะอยู่กับแม่อีกสักสองปี เรื่องหมั้นหมายของเจ้าแม่ยังไม่เอ่ยกับผู้ใดเลย หรือเจ้ามีคนที่พึงใจแล้ว” ยามนี้ม่านอวี้อายุได้สิบหกหนาว นับว่าถึงวัยที่นางจะต้องอ
