หลังจากหมดชั่วโมงฉันก็ขอแยกกับยัยส้มโอทันทีซึ่งรายนั้นก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรมากเพราะปกติเราสองคนก็จะแยกย้ายกันหลังเลิกเรียนอยู่แล้ว ฉันขึ้นลิฟท์มาที่ชั้นห้าที่เป็นอาคารกีฬาก่อนจะหยุดยืนอยู่หน้าห้องๆหนึ่งฉันสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆอยู่สองสามครั้งค่อยตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป ข้างในเป็นห้องโล่งๆไม่มีอะไรนอกจากกระจกบานใหญ่ที่ติดเอาไว้เกือบจะทั้งห้อง พอเข้าไปเพียงแค่ไม่กี่ก้าวฉันก็ได้กลิ่นบุหรี่จางๆลอยเข้ามาในจมูกทันทีและในตอนนั้นเองร่างสูงในชุดนักศึกษาของคณะแพทย์ศาสตร์ก็หันกลับมาขณะที่เจ้าตัวรีบดับบุหรี่มวนนั้นก่อนจะเดินออกมาจากทางหน้าต่างของห้องแล้วส่งยิ้มมาให้ฉันเป็นอันดับแรก ฉันพึ่งรู้นะว่าผู้ชายที่ดูเจ้าสำอางค์อย่างพี่ชินจะสูบบุหรี่ด้วย
“ มาแล้วหรอ เหม็นบุหรี่หรือเปล่าขอโทษนะปกติพี่ก็ไม่ค่อยได้ดูดหรอก นานๆทีน่ะ ”
เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาเวลานี้ริมฝีปากมีสีคล้ำเล็กน้อย ฉันส่ายหน้าเบาๆเมื่อเห็นว่าอ
