“ พี่ธาดา นั่นพี่ธาดาใช่ไหมคะ ”
ฉันเอ่ยอยู่ในลำคอด้วยน้ำเสียงที่บางเบาในขณะที่ภาพของคนตรงหน้าเริ่มจะชัดขึ้นเรื่อยๆ
“ ใช่พี่กลับมาแล้วเดี๋ยวพี่พาไปนอนที่ห้องของเรานะ ”
ฉันรีบพยักหน้ารับเมื่อน้ำเสียงนุ่มทุ้มน่าฟังเอ่ยอยู่ข้างหูพร้อมกับสายตาอ่อนโยนคู่นั้นที่เคยสะกดฉันจนอยู่หมัดและในตอนนั้นเองร่างบางของฉันก็ถูกช้อนขึ้นไปอยู่ในอ้อมอกแกร่งก่อนจะพาฉันเดินไปที่ไหนสักแห่ง
“ จะพาหนูไปไหนคะ ”
ในขณะที่สติเลือนรางเต็มทนฉันก็กลั้นใจถามออกไปจนได้แต่ก็มีเพียงความเงียบเป็นคำตอบ จนกระทั่งเสียงฝีเท่าหนักๆนั้นเงียบลงแผ่นหลังของฉันก็สัมผัสกับพื้นนุ่มๆทำให้รู้ว่าตอนนี้ฉันน่าจะนอนอยู่บนเตียงกับพี่ธาดาแล้ว
“ คิดถึงพี่หรือเปล่า ”
น้ำเสียงที่เริ่มจะแหบพร่าเอ่ยอยู่ไม่ห่างจากริมฝีปากของฉันมากนักใกล้เสียจนคิดว่าอีกนิดเดียวพี่ธาดาต้องขโมยจูบฉันไปแน่ๆ
“ คิดถึงสิคะ คิดถึงมากด้วย ”
ฉันตอบอย่างไม่ต้องคิดด้วย
