“ จะไม่ให้หนูคิดมากได้ยังไงคะก็ตอนนี้ใครๆก็พากันพูดว่าพี่ธาดากินเด็ก ”
พูดแล้วเธอก็ย่นจมูกก่อนจะงับใบหน้าลงเพราความที่ชอบคิดมาก ผมส่ายหน้าแล้วยิ้มออกมาให้เธอก่อนจะเอื้อมมือไปบีบจมูกเล็กๆนั่นด้วยความรู้สึกเอ็นดู
“ ก็พี่กินเด็กจริงๆนิ หรือไม่จริง ”
ผมเอ่ยเป็นเครื่องหมายคำถามเพราะถ้าเป็นเรื่องนี้ล่ะก็...ผมก็ไม่จำเป็นต้องแก้ต่างอะไรทั้งนั้น แล้วผมก็พร้อมจะยอมรับอย่างลูกผู้ชายอกสามศอกเลยด้วย
“ งั้นพี่ธาดาก็ยอมรับว่าตัวเองแก่แล้วหรอคะ ”
ดวงตาเรียวรีจ้องผมอย่างเจ้าเล่ห์แสนกลแล้วก็ดูเหมือนว่าจะได้ใจที่ตัวเองได้เอาคืน
“ นั่นสิพี่คงจะแก่แล้วมั้งแต่ว่าถึงพี่จะแก่พี่ก็ทำให้หนู….. ”
ประโยคสุดท้ายผมละเอาไว้ในฐานที่เข้าใจแต่ผมคงห้ามสายตาที่กำลังคิดถึงเวลาที่เธอครางชื่อผมเสียงกระเส่าเพราะแบบนี้มันเลยเป็นคำตอบที่เถียงไม่ได้ว่าถึงผมจะแก่….แต่ผมก็ทำให้เธอร้องได้ทั้งคืนแล้วกัน
“ หนูไม่คุยกับพี่ธาด
