“ ขอโทษนะครับที่ทำให้ทุกท่านต้องรอและต้องเป็นห่วงเรื่องของผมขนาดนี้ ”
น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเรียบนิ่งในขณะที่กวาดสายตาไปยังอาจารย์ทุกคนที่นั่งอยู่ไม่เว้นแม้กระทั่งคนที่มีอำนาทสูงสุดอย่างอธิการบดี
“ เชิญนั่งก่อนสิ ”
อธิการผายมือออกให้พี่ธาดาอย่างให้เกียรติ
“ ขอบคุณครับแต่ผมขออนุญาตยืนพูดดีกว่า ”
พี่ธาดาก้มโค้งศรีษะให้ผู้ที่อาวุโสกว่าอย่างสุภาพอ่อนน้อมก่อนจะเดินมายืนอยู่ข้างฉันและการกระทำนี้ทำให้ฉันตกเป็นเป้าสายตามากขึ้น
“ อาจารย์มาก็ดีแล้วค่ะจะได้ชี้แจงเรื่องที่เกิดขึ้นกับทางมหาวิทยาลัยสักที ”
อาจารย์ผู้หญิงคนนั้นมีสีหน้าที่ใจเย็นลงอย่างเห็นได้ชัด พออีกฝ่ายพูดจบพี่ธาดาก็หยิบอะไรสักอย่างออกมาจากซองสีน้ำตาลไปให้อธิการและในตอนนั้นเองฉันถึงเห็นว่าที่แท้มันคือทะเบียนสมรสซึ่งพออาจารย์ทุกคนเห็นก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออก
“ สิ่งที่อยู่ตรงหน้าของอาจารย์ทุกท่านตอนนี้คงพอจะให้คำตอบสำหร
