ภายในวันเดียวกัน
หลังจากไปให้การกับตำรวจเรื่องรูปที่ถูกปล่อยออกไปรวมถึงเรื่องที่พี่ชินกับหมอมัดร่วมมือกัน ฉันกับพี่ธาดาก็กลับมาที่ห้อง
“ ทำไมอยู่ๆถึงลาออกล่ะคะ ”
ฉันจัดสินใจถามขึ้นหลังจากคิดอยู่นานและตลอดทางที่กลับมาก็คิดมาตลอดว่าที่พี่ธาดาต้องออกจากงานก็เพื่อจะปกป้องฉันซึ่งมันทำให้ฉันรู้สึกแย่
“ ถ้าเรื่องที่ทำให้หนูไม่สบายใจอยู่ตอนนี้คือเรื่องที่พี่ลาออกก็เลิกคิดมากได้แล้วเรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับหนูหรอกเพราะพี่คิดเรื่องนี้มาสักพักแล้ว ”
“ หมายความว่าไงคะ ”
ฉันเงยหน้าขึ้นมาจากบ่าของพี่ธาดา ตอนนี้เราสองคนนอนคุยกันอยู่บนเตียงหลังจากที่กินข้าวและอาบกันน้ำเรียบร้อย
“ ที่พี่ไปสอนที่มหาลัยแค่ทำรอเวลาไม่ได้คิดจะเป็นอาจารย์ไปทั้งชีวิตหรอก พี่เคยบอกหนูแล้วไม่ใช่หรอว่าพี่เป็นหมอ ”
ฉันนั่งฟังอยู่เงียบๆ หลังจากอยู่ด้วยกันมาเกือบปีฉันก็รู้ว่าพี่ธาดามีความฝันที่จะเป็นคุณหมอมากกว่าจะเป็นอาจาร
