“ รู้ค่ะพอดีว่าหนูกินข้าวกับเพื่อนเพลินไปหน่อยก็เลยลืมดูเวลาค่ะ ”
ฉันตอบไปตามความจริง ไม่รู้ว่าตอนนี้ควรจะยิ้มให้หรือตีหน้าเศร้าดี
“ เพื่อนหรอ นักศึกษาคนเมื่อกี้สินะ อ่อ ผมรู้แล้ว ”
อาจารย์ธาดาจ้องหน้าฉันประหนึ่งว่าไปทำความผิดแรงร้ายมาอย่างนั้นแหละฉันได้แต่เม้มริมฝีปากเข้าหากันแทนการประท้วงสายตาต่อว่าต่อขานคู่นั้น
นี่เขาจะใจร้ายกับฉันเกินไปหรือเปล่าก็แค่พี่ลิขิตเดินมาส่งเองไม่เห็นต้องทำหน้าดุใส่ขนาดนี้เลย
“ ไม่ใช่ค่ะ คือว่า….. ”
“คุณไม่จำเป็นต้องอธิบายเรื่องส่วนตัวกับผมหรอก ในเมื่อคุณมาสายแล้วทุกคนก็ทำแบบทดสอบเสร็จกันหมดแล้ว ดังนั้นชั่วโมงนี้คุณไม่มีคะแนนเก็บ ”
“ แต่อาจารย์คะ ”
“ ไปหาที่นั่งได้แล้วเพื่อนๆรออยู่ ”
ฉันเอ่ยด้วยสายตาที่ต้องการขอความเห็นใจแต่ฉันก็ต้องรีบงับปากลงทันทีที่ถูกอีกฝ่ายตัดบท อาจารย์ธาดาหยิบหนังสือเล่มหนาขึ้นมาเพื่อเตรียมจะทำการสอนต่อ
ปกติถึงจะเย็นชาไปสั
