ผ้าแพร...
หลังจากที่ทานข้าวกันเสร็จคินก็มาส่งฉันลงที่หน้าบ้านเขาบอกให้ฉันเดินเข้าบ้านไปเองเพราะเขามีธุระด่วนต้องรีบไปทำฉันก็ต้องฝืนร่างกายของตัวเองที่ตอนนี้เหมือนจะวูบค่อยๆเดินเข้าบ้านแต่ระยะทางจากประตูรั้วหน้าบ้านไปถึงตัวบ้านมันก็ไกลพอสมควรแต่ฉันก็ต้องฝืนเดินต่อ จนกระทั่งฉันรู้สึกว่าตัวเองวูบไปโดยที่ไม่รู้ตัว
แล้วกลิ่นยาบางอย่างที่ปะทะเข้าจมูกก็จนฉันต้องลืมตาขึ้นมา
"หนูแพรฟื้นแล้วเหรอลูก"
"คุณป้า แพรเป็นอะไรไปคะ"
"หนูเป็นลมหมดสติอยู่หน้าบ้านน่ะสิ"
"เป็นลมเหรอคะ"
"ใช่จ้ะโชคดีที่ไม่หัวฟาดพื้น ว่าแต่หนูไปเป็นลมตรงนั้นได้ยังไงลูก"
"คือ...คินมาส่งแพรแล้วแพรก็เดินเข้าบ้านมาจากนั้นแพรก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลยค่ะ"
"ตาคินมาส่งหนูตรงไหนทำไมหนูถึงต้องเดินเข้าบ้าน"
"ส่ง..เอ่อส่งตรงประตูรั้วค่ะ คือคินเค้ารีบไปทำธุระน่ะค่ะคุณป้า"
"มีธุระแล้วยังไงทำไมถึงเข้ามาส่งข้างในบ้านไม่ได้ก็รู้อยู่ว่าจากประต
