เสียงโทรศัพท์เคลื่อนที่ ทำเอาคนที่นอนกอดก่ายกันหลังผ่านชั่วโมงที่แสนหวานจนสายโด่งสะดุ้งพร้อมๆ กัน รัศมีดาราวิ่งไปคว้าโทรศัพท์ตัวเองหลังจากที่ฟังจนแน่ใจแล้วว่าเป็นของตน ได้โทรศัพท์แล้วก็รีบผลุบมานอนใต้ผ้าห่มที่เตียงต่อเพราะว่าเขินอายสายตาวาววับที่จ้องร่างไร้อาภรณ์ของหล่อน
ก็ใครเล่าที่โยนเสื้อโยนผ้าหล่อนไปไว้มุมไหนก็ไม่รู้ กวาดสายตาหาไม่เจอเลยต้องรีบวิ่งไปคว้าโทรศัพท์ก่อน
หญิงสาวทำมือบอกให้เขาเงียบเสียงก่อนจะรับสายของจันทร์เจ้าขา หมายเลขที่หล่อนโรมมิ่งไว้เสมอตอนอยู่ญี่ปุ่นมักถูกเรียกเข้าจากพี่ๆ เสมอ หล่อนจะโทรกลับด้วยเบอร์ที่ราคาค่าโทรออกถูกกว่า แต่ตอนนี้หล่อนอยู่ไทยจึงรับสายได้ทันที
“ว่าไงคะพี่พระจันทร์”
“ดารา... พี่รู้นะว่าอยู่ไหนกับใคร ทำไมไม่กลับบ้าน”
“อะ เอ่อ พี่พระจันทร์รู้ได้ไงคะ พี่อาร์ตบอกอะไรหรือเปล่า” เพราะยังไม่เคยบอกว่าจะจริงจังกับน้ำเงินให้พี่สาวฟัง จึงทำตัวไม่ถูกเมื่อพี่
