ฮันหลิวตี้แย้มพระโอษฐ์ ดวงเนตรปลาบคมวาวขึ้น
“นั่นฝ่าบาทรู้ แต่พระราชทานปิ่นเทียมให้หม่อมฉัน”
“ก็ตอนนั้นเด็กๆ ในวังข้าไม่มีใครอยากได้ปิ่นเทียม ข้าอุตสาห์ได้ของที่ระลึกติดมือมาจากแดนไกล ไม่รู้จะให้ใคร บิดาเจ้ามาเข้าเฝ้าพอดี ก็เลยฝากไปให้เจ้า”
“หม่อมฉันก็เลยมอบให้พี่ยอนฮวา แม่ของซารังต่อเหมือนกัน”
“เจ้าว่ายังไงนะ ปิ่นนี้ไปอยู่ที่ยอนฮวาอย่างนั้นหรือ”
“ใช่เพคะ ฝ่าบาทตกพระทัยทำไมเพคะ”
เป็นอย่างที่เขาคิดไว้ไม่ผิด “เจ้าจำได้ใช่หรือไม่ สาเหตุที่ข้าต้องปลอมตัวออกไปตามหาคนลอบฆ่า ก็เพราะข้าเจอปิ่นเทียมอันนี้ตกอยู่ในห้องบรรทมของข้า”
ฮั่นหลิวตี้พูดจบก็ไปหยิบปิ่นออกมา จางหยูเฟยรับมาดูแล้วก็จำได้ทันที เพราะรูปทรงของมันแปลก ไม่เหมือนปิ่นที่นางใช้
“พี่ยอนฮวาลอบเข้ามาในห้องบรรทมของฝ่าบาททำไมกันเพคะ นางไม่ใช่คนร้ายอย่างแน่นอน หม่อมฉันยืนยันได้ แล้วตอนนี้นางอยู่ที่ไหนเพคะ”
ฮั่นหลิวตี้ถอนใจหนักหน่วง “น
