***‘ส่วนข้าอยากฆ่าตัวตาย’***
เจิ้นเทียนไม่เคยยอมให้ผู้ใดนั่งตัก ยกเว้นสตรีที่เรียกมาอุ่นเตียง แต่สาวน้อยวัยสี่ขวบมานั่งตักให้เขากอดแบบนี้ ความรู้สึกบางอย่างพลุ่งพล่าน วงแขนกำยำกระชับร่างอวบกลมเอาไว้ ความรู้สึกอยากปกป้องดูแลพลุ่งพล่านจู่โจมเขา
เจิ้นเทียนถอนหายใจยาวพรืด แล้วพยายามทำหน้าที่พี่เลี้ยงให้ดีที่สุด เขาพยายามร้องตามซารัง แต่จำเนื้อเพลงของนางไม่ค่อยได้ แม้จะสับสนจนงงไปหมด แต่เขาก็ร้อง
“จิ้งจกมานั่งข้างโอ่ง มานั่งหลังโก่งคอยกินแมลง กลางคืนพอแสงไฟแจ้ง ตัวแมลงมากินอึ่งอ่าง”
เจิ้นเทียนร้องวนซ้ำไปซ้ำมา แทบไม่น่าเชื่อว่ามันได้ผล เมื่อครู่ซารังน้อยยังแหงนคอมองเขาด้วยสีหน้ามึนงง พักเดียวเท่านั้น นางกลับหลุบตาลงแล้วหลับไปอย่างง่ายดาย
องครักษ์หนุ่มมองผลงานของตน “ข้าเลี้ยงเด็กเก่งเหมือนกัน กล่อมซารังน้อยตัวแสบหลับได้”
หารู้ไม่ว่าซารังน้อยแค่คิดตามแล้วรู้สึกสับสน นางคิดเพลินๆ จนเผลอจมดิ่ง
