เจิ้นเทียนหันกลับไปมอง ก็เห็นแล้วว่ามีชายเกือบยี่สิบคนกำลังมุ่งตรงเข้ามา จากเครื่องแต่งกายของมัน คงเป็นพวกเดียวกับที่เขาสังหารไป มันคงมาตามล่าคนที่ตัดหัวพวกพ้องของมัน
***“แย่แล้ว!”***
เจิ้นเทียนหันมามองนาง จากนั่นก็โอบร่างเล็กพานางเข้าไปหลบคุดคู้อยู่ในพงหญ้ารกทึบ ถึงเขาจะเก่งแค่ไหน แต่มาเกือบยี่สิบคน เขาออมแรงเอาไว้คงจะดีกว่า
พอพวกมันผ่านไปแล้ว ร่างอ้อนแอ้นที่ถูกเขากอดแล้วกดลงไปพยายามผลักดันเขาออก ***“ปล่อยข้า ข้าอึดอัด หายใจไม่ออก”***
วันๆ เขาทำแต่งาน นานๆ ครั้งถึงเรียกสตรีมาเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ ทว่าไม่มีครั้งใดที่องครักษ์หนุ่มรู้สึกว่าเลือดในกายของเขากำลังร้อนฉ่า กล้ามเนื้อระหว่างขาแกร่งทั้งสองข้างกำลังขยับขยาย
***“เจ้าอยากตอบแทนบุญคุณข้าไหม”***
นับดาวเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา สัมผัสได้ถึงความร้อนระอุจากอีกร่าง ***“ไหนท่านบอกข้าว่าไม่ต้องการให้ข้าตอบแทนท่าน”***
***“ข้าเปลี่ยนใจแล้ว”***
