ใจสั่นเมื่ออยู่ใกล้เธอ
1086 คำ
ตอนที่ 18
ใจสั่นเมื่ออยู่ใกล้เธอ
จะบอกคุณผู้อ่านว่ายังไงดี...
คือตอนนี้ มะลิ ใจสั่นจนแทบจะทะลุออกมานอกอกแล้ว เมื่อใบหน้าหล่อเข้มโน้มมาใกล้ จนสันจมูกโด่งของเขากดชิดกับปลายจมูกโด่งเชิดของเธอ ลมหายใจอุ่นร้อนของเขารวยรดรินจนเธอได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวเขา มันเป็นกลิ่นน้ำหอมสะอาดผสานกับกลิ่นบุหรี่อ่อนๆ
หัวใจเธอเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ
“หือว่าไงมะลิ”
น้ำเสียงเขานุ่มทุ้มต่ำ คุณผู้อ่านเอ๋ย!!
“มิลชอบคุณราเชนท์ค่ะ”
เธอจำต้องบอกเขาไปอย่างที่ใจตัวเองคิด ถึงนางเอกส่วนใหญ่จะเขินอายและชอบปากไม่ตรงกับใจเวลาพระเอกเอ่ยถาม
แต่ไม่ใช่กับเธอหรอกนะ!
ชอบก็บอกว่าชอบ คิดอะไรให้มากมาย!
ฉันชอบตัวร้ายค่ะ...จบนะคะ!
“เด็กดี”
น้ำเสียงของ ราเชนท์ อ่อนลง ขณะที่สันกรามของเขาขบเข้าหากันแน่นจนเป็นสันนูนเด่น เมื่อได้ยินประโยครื่นหูจากเจ้าหนูตัวน้อยที่ตอนนี้หน้าแดงก่ำราวลูกตำลึงสุก จนเขารู้สึกอยากจะรังแกเธอเสียแล้ว “รู้ไหมตอนนี้ฉันคิดอะไรอยู่?”
“คุณเชนท์คิดอะไรเหรอคะ?”
หน้าสวยช้อนตาถามเสียงยั่วเย้า จนเขาต้องกัดฟันกรอด
“ฉันอยากจะเอาเธอตอนนี้ กลับบ้านกันดีกว่า”
จะบ้าตาย! ทำไมเขาเซ็กซี่แบบนี้...
“พี่เชนท์ พี่โรเซ่”
เสียงเรียกหวานด้านหลังนั้น ทำให้ มะลิ รีบผละห่างออกร่างหนาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าสวยแดงก่ำจนถึงใบหูเมื่อหันไปสบตากับเด็กสาวรัชชาที่เอียงคอมองอย่างฉงน
“น้องชามาขัดจังหวะรึเปล่าคะ?”
“ปะ..เปล่าค่ะ ไม่ได้ขัดจังหวะอะไรเลย พี่กับคุณเชนท์แค่กำลังคุยเรื่องงานกันเท่านั้น”
มุมปากหยักของราเชนท์ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ต้องบึ้งตึงขึ้นอีกครั้ง เมื่อหันไปเห็น ธเนศ และลูกน้องอีกสองสามคนยืนกลั้นยิ้มอยู่ไม่ห่าง สายตาพิฆาตจากเจ้านายรูปหล่อทำให้บรรดาหนุ่มๆหุบยิ้มแทบไม่ทัน
คล้ายจะด่ากลายๆว่า ..ยิ้มอะไรของพวกมึง!!
“เยี่ยมคุณพ่อพี่โรเซ่เสร็จแล้วใช่มั้ยคะ งั้นเราก็ไปคาเฟ่บูมบูมได้แล้วซิ!”
เด็กสาวตาเป็นประกายวาววับอย่างมีความหวัง โดยไม่สังเกตสีหน้าของพี่ชายรูปหล่อที่เริ่มจะอึมครึมลง ด้วยตอนนี้เขาอยากจะกลับไปกกกอดเจ้าหนูจอมยั่วนี้นัก
“ได้อย่างแน่นอน เดี๋ยวเราไปกันเลยวันนี้พี่ให้เวลาน้องชาได้ทั้งวันจนถึงเย็นเลยจ้ะ”
คำบอกของมะลิทำให้ ราเชนท์กระแอมเบาๆ
“มะลิ! เธอต้องกลับไปเคลียร์งานระบบอีกหลายอย่างนะ”
“มิลเคลียร์ส่วนเบอร์เกอรี่เข้าระบบหมดแล้วค่ะ ไม่มีอะไรต้องห่วง ระบบทุกอย่างรันได้ปกติค่ะ”
หญิงสาวก้าวเข้าไปนั่งในรถเมื่อวีลแชร์ของรัชชาขึ้นเรียบร้อยแล้ว ราเชนท์จำต้องเข้ามานั่งในรถตามเธออย่างเสียไม่ได้ ทว่ามือหนาก็ยังคงดึงมือนิ่มมากุมไว้หลวมๆ
“ยังไม่หมดซะหน่อย! เธอลืมอะไรไปหรือเปล่า”
“หือ”
“พี่เชนท์ เคยดูบูมบูมรึยังคะ”
รัชชา ชะโงกหน้ามาถาม ก่อนจะดึงมือของมะลิออก “อย่าจับมือพี่โรเซ่นะคะ ต้องให้น้องชาจับได้คนเดียว”
คิ้วหนาของ ราเชนท์ ย่นเข้าหากันเล็กน้อย ความจริงเขาควรจะยินดี ที่รัชชาเริ่มจะเปิดรับ แบล็คโรเซ่มากขึ้นและเหมือนจะเข้ากันได้ดีกว่าที่เขาคาดคิดไว้ในตอนแรก
แต่ตอนนี้ทำไมเขาถึงรู้สึกแปลกๆ
ทว่าหน้าสวยของหนูจอมยั่วกลับยิ้มละไม และคล้ายจะไม่ใส่ใจความงุ่นง่านของเขาเลยแม้แต่น้อย
..ฝากไว้ก่อนเถอะ มะลิ!!
.
.
คาเฟ่บูมบูม ก็เหมือนคาเฟ่กาแฟทั่วไปที่ราเชนท์ ไม่เห็นว่าจะวิเศษวิโสตรงไหน แค่ร้านกาแฟที่มีเมนูเบอเกอรี่รูปร่างประหลาดหลายแบบและออกแบบด้านในให้เป็นเหมือนสวนสนุก ไว้ให้เด็กๆและหนุ่มสาวเช็คอินทั่วไปเท่านั้น
แต่เหมือน รัชชา จะตื่นเต้นเป็นพิเศษจนออดอ้อนให้ มะลิ เข็นวีลแชร์ ไปแทบจะทุกจุดและถ่ายรูปไว้เกือบทุกมุม แถมยังสั่งขนมต่างๆมากมายจนคนของเขาถือแทบจะไม่ไหว
“เราจัดเบอร์เกอรี่รัชชาให้เป็นแบบนี้บ้างดีมั้ยคะพี่โรเซ่”
“พี่ว่าเราทำได้น่าสนใจกว่านี้แน่นอน”
“ให้มีคนมานั่งในร้านแบบนี้เหรอคะ?”
ไม่นะ! เขาไม่มีทางให้ตึกโชติวัฒน์มูลค่าเกือบหมื่นล้านนั่น กลายมาเป็นคาเฟ่กาแฟเด็ดขาด
“เราไม่จำเป็นต้องให้คนมานั่งจริงๆสักหน่อย”
แบล็คโรเซ่ ย่อกายลงนั่งข้างเด็กสาว และเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล นั่นทำให้รัชชาตาลุกวาวอย่างมีความหวัง
“เราต้องช่วยกันเนาะ”
“แน่นอนจ้ะ”
จากนั้นน้องสาวของเขาก็วนเข้าออกกับซุ้มสวนสนุกนั้นหลายครั้งอย่างไม่มีเบื่อ จนราเชนท์ ต้องนั่งรออยู่ด้านนอกและสั่งให้ธเนศเข้าไปสลับเปลี่ยนกับมะลิให้ออกมานั่งบ้าง
“ฉันอยากกลับบ้านแล้ว อยากกลับไปกอดเธอ”
เขาหันมาเอ่ยเสียงต่ำทันทีที่หญิงสาวย่อกายลงนั่งข้างๆ นั่นทำให้ มะลิต้องหันไปมองรอบตัวว่ามีใครอยู่ใกล้ๆหรือเปล่า แม้คนของเขาจะพอทราบความสัมพันธ์ของเขากับเธอ แต่ลึกๆแล้วก็ยังเป็นเรื่องที่เธอเขินอายอยู่ดี
“คุณราเชนท์”
“ทำไม?”
มือหนารั้งเอวคอดให้ร่างบางเข้ามาชิดใกล้ ก่อนจะฝังจมูกโด่งยังซอกคอระหงอย่างหนักหน่วง ความร้อนรุ่มก่อนหน้าทำให้เขาไม่อยากจะเก็บกดอีกต่อไป
“อื้อคุณราเชนท์ไม่ได้นะ..นี่ร้านกาแฟ”
“มุมนี้ไม่มีใครมาสนใจเราหรอก ถึงเห็นก็ไม่เป็นไรเลย”
ชายหนุ่มไม่คิดจะใส่ใจคำทักท้วง แถมยังยกร่างบางให้ขึ้นมานั่งเกยบนตักเขาอีก ด้วยตอนนี้เขาสั่งให้ลูกน้องยืนคุ้มกันอยู่รอบด้านแล้ว อุ้งมือหนาจึงฟอนเฟ้นไปทั่วร่างนุ่มนิ่มที่เขาสะกดกั้นอารมณ์ตั้งแต่อยู่บนรถแล้ว
“ทำไงได้ ...เธอทำให้ฉันแข็งเธอต้องรับผิดชอบ”
- ผู้เขียน
