เธอเป็นคนของฉัน
1182 คำ
ตอนที่ 17
เธอเป็นคนของฉัน
อาการของ เชิดชัย ไม่ได้หนักหนาเท่าใดนักแม้จะเป็นใข้หวัดใหญ่ แต่ก็อยู่ในการดูแลของแพทย์อย่างใกล้ชิดและเชื้อยังไม่กระจายไปมาก มะลิ จึงได้เข้าไปพบพูดคุยกับพ่อในระยะเวลาอันจำกัด ส่วน รัชชา กับ ราเชนท์ นั้นรออยู่ด้านนอก ไม่ได้เข้ามาด้านในเหมือนเธอ
“ไม่ต้องห่วงพ่อหรอกน่ามะลิ แค่เป็นใข้หวัดไม่ต้องมาก็ได้ จะมาทำไมกันให้ลำบาก”
“ไม่ได้ลำบากสักหน่อย แค่นั่งรถมาเท่านั้น ดีซะอีกหนูจะได้ออกมาข้างนอกบ้าง” มะลิ หัวเราะร่วนจนตาหยี นั่นทำให้ เชิดชัย มองด้วยสายตาเอ็นดู
“หนูดูสดใสขึ้นเยอะเลยนะมะลิ”
“ช่วงนี้หนูกินเยอะค่ะ พ่อจะบอกว่ามิลอ้วนขึ้นใช่ไหม”
การสนทนาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มสร้างเสียงหัวเราะและความพอใจให้กับทั้งสอง แม้จะเป็นเวลาเพียงน้อยนิด แต่มะลิก็อยากให้อีกฝ่ายรู้สึกดีอย่างที่สุด เธอจึงชวนคุยให้ชายสูงวัยผ่อนคลายจนหลับจึงเดินออกจากห้องเยี่ยมเดินมายังลิฟต์
ทว่าหญิงสาวก็ต้องชะงักเล็กน้อย เมื่อเห็นร่างสูงโปร่งของ ภูมินทร์ พระเอกของเรื่องเดินสวนออกมา
“มิลลิ!”
ภูมินทร์ รีบคว้าข้อมือของเธอที่กำลังจะก้าวเท้าเข้าลิฟต์ จนร่างบางเซถลาเล็กน้อย
“คุณภูมิจะทำอะไร! ปล่อยมิลนะ”
“ทำไมเธอไม่รับสาย ไม่อ่านไลน์ฉันเลย! พอไปอยู่กับไอ้เชนท์แล้วเงียบกริบ คิดจะตีจากฉันรึไงมิลลิ!! อย่าลืมซิว่าชีวิตพ่อเธออยู่ในมือของฉัน ..เธอคิดเหรอว่าพ่อเธอป่วยด้วยใข้หวัดใหญ่”
คำบอกนั้น ทำให้มะลิ ตัวชาวาบและหันมามองพระเอก
“คุณภูมิทำอะไรพ่อมิล!!” เฮ้ย!นี่แกเป็นพระเอกนะโว้ย ต่อให้ธงดำ ธงแดง แต่แกก็คือพระเอก จะทำนิสัยแบบนี้ไม่ได้
“ไม่รู้ซิมิลลิ เธอคิดว่าไงละ”
ภูมินทร์ ยักไหล่เล็กน้อย ขณะกันร่างเธอให้ชิดติดกับผนัง ไม่ยอมให้คนตัวเล็กขยับไปไหนได้ หญิงสาวถึงได้แต่ผ่อนลมหายใจอย่างใจเย็น
ไอ้พระเอกธงดำเอ้ย!! ฉันจะฟ้องเอฟซีว่าแกเป็นคนแบบนี้!
“ถ้าคิดว่าทำแบบนั้นแล้วจะชนะRNได้ คุณภูมิคิดผิดแล้วค่ะ ถึงได้ข้อมูลดาต้าเซ็นเตอร์มาก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก เพราะระบบสำรองของโชติวัฒน์หนาแน่นหลายชั้นมาก ต่อให้เป็นระดับเซียนหรือเกิดสงครามโลกข้อมูลพวกนั้นก็ยังคงอยู่ หรือแม้กระทั่งโลกนี้แตกสลาย ข้อมูลทั้งหมดก็อยู่ในยานอวกาศแล้ว”
เธอบอกพระเอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เพื่อให้เขายกเลิกความคิดปัญญาอ่อนนี่ซะ!
ไม่มีใครในโลกนี้จะทำลายข้อมูลของRN ได้
อย่าฝันไปเลย ภูมินทร์....
“งั้นเหรอ?”
พระเอกเอ่ยเสียงเอื่อยเฉื่อย ลากนิ้วเรียวตามกรอบหน้าเนียนใสของเธออย่างเชื่องช้า “อย่างนั้นเธอก็พ่อก็หมดประโยชน์ซะแล้วซิ! มีชีวิตต่อไปก็ไม่มีความหมาย”
พลั่ก!
หญิงสาวงอเข่าขึ้นกระทุ้งยังหน้าท้องของเขา ไม่ได้โดนกล่องกลางใจหรอกนะ เพราะอ่านในนิยายมาว่าหากโดนตรงนั้นของผู้ชายมันจะเจ็บมาก และเธอยังไม่อยากให้พระเอกต้องเจ็บขนาดนั้น
“โอ้ย!!”
กระนั้น ภูมินทร์ ก็ร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวด
“สารเลว ฉันกับพ่อรับใช้แกกับตระกูลเน่าๆของแกมาตลอด ตอนนี้ยังกล้าคิดไม่ดีกับพวกฉันอีก เสียดายจริงๆที่ครั้งหนึ่งฉันชื่นชมแก ไอ้หน้าปลาจวก!”
แกไม่รู้หรอก ฉันต้องคอยเติมคอยน์เพื่อจะมาอ่านเรื่องราวที่แสนดีของแก! ทุกวัน ถ้าไม่มีนักอ่านอย่างฉัน แกไม่มีทางได้มีชื่อในนิยายท็อปชาร์ตอย่างแน่นอน
“ปลาจวก!”
ภูมินทร์ นิ่วหน้าอย่างฉงน ก่อนจะคว้าเอวคอดของอีกฝ่ายมาชิดใกล้ “จะหนีไปไหนนังตัวดี คิดว่าจะหนีฉันพ้นเหรอ มิลลิ!”
“ปล่อยฉัน! ไอ้พระเอกหน้าหม้อ”
“ฮึ! ด่าเข้าไปมิลลิ!! อยากรู้จริงๆ ไอ้เชนท์มันทำอะไรให้เธอเปลี่ยนใจจากฉัน หรือว่าเธอกลายเป็นของมันแล้ว!”
“ใช่! เธอเป็นของฉัน!”
เสียงเข้มห้าวด้านหลังนั้น ทำให้ ภูมินทร์ หยุดชะงักแล้วหันมามอง มะลิได้โอกาสจึงรีบสะบัดตัวออกห่าง และรีบวิ่งมายังร่างหนาของประมุขโชติวัฒน์แทบจะทันที
มันแปลกมาก ที่เธอรู้สึกปลอดภัยเมื่อเขาปรากฏตัว
“ไอ้เชนท์!”
“ฮึ!”
มุมปากของพระเอกยกขึ้นสูงเมื่อเริ่มเข้าใจอะไรบางอย่าง
“ไม่น่าเชื่อว่าระดับคนอย่างราเชนท์ จะมาคว้าคู่นอนอย่างลูกสาวคนขับรถบ้านรัตนโสภาไปกินแก้ขัดได้ รึว่าสิ้นไร้ไม้ตอกและผิดหวังจาก ช่อฟ้าสาวไฮโซคนสวยที่เขาเปลี่ยนใจมาหมั้นกับกู จนต้องกินของแบบนี้”
ไอ้ปากสลัมเอ้ย!! มะลิเข่นเขี้ยวในใจ
อยากจะปรี่เข้าไปกระทุ้งเข่าอีกรอบให้โดนจุดสำคัญ เมื่อกี้ไม่น่าใจดีกับไอ้กร๊วกนี่เลย!
“มึงนี่แน่ใจเหรอว่านั่นไม่ใช่ของแก้ขัด”
ราเชนท์ แค่นเสียงสูง “อีกอย่างมะลิเป็นคนของกู และต่อไปกูจะดูแลเชิดชัยเอง ตอนนี้ทีมหมอพยาบาลได้ย้ายเชิดชัยไปประจำที่ชั้นห้าของตึกโชติวัฒน์แล้ว”
พระเอกหน้าตี๋ หน้าเจื่อนลงแทบจะทันที
“มึงมีสิทธิ์อะไรมาเคลื่อนย้ายคนของกูโดยพละการ”
“ไม่พละการนะ เพราะเชิดชัยเขาเซ็นต์ยินยอมเอง และไพศาลก็อนุมัติเรียบร้อยแล้ว มึงต่างหากเป็นคนนอกมาเสือก!อะไรด้วย”
“ไอ้ราเชนท์!!”
ภูมินทร์ กำหมัดแน่นเข้าหากัน แต่ไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลเดินเข้ามากันตัวออก และราเชนท์ ก็จูงมือของมะลิออกจากตรงนั้นแทบจะทันที
.
.
“ขอบคุณมากนะคะ”
เธอเอ่ยบอกเขาเมื่อเดินออกจากลิฟต์
“เรื่องอะไร?”
“เรื่องของพ่อหนูและเรื่องอื่นๆด้วย”
ไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนจิตใจดีกว่าที่คาดคิดไว้ แม้เขาจะเป็นตัวร้ายก็ตาม แต่ตอนนี้เธอรู้สึกซาบซึ้งใจเขามาก
“เธอชอบภูมินทร์เหรอ?”
“คะ?”
มะลิ เงยหน้ามอง ด้วยไม่คิดว่าเขาจะถามเธอแบบนี้
“คำพูดและท่าทางของเธอเหมือนจะชอบมันมาก และตอนที่ฉันจับตัวเธอได้ครั้งแรก เธอบอกเข้ามาแฮกระบบRN เพราะเป็นความต้องการของไอ้ภูมินทร์”
อืม!! เธอพูดอย่างนั้นเหรอ?
“.....”
“ฉันถามไม่ได้ยินรึไง?”
ราเชนท์ เสียงเข้มขึ้นคล้ายไม่พอใจ หน้าหล่อเหลาอึมครึมขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“มะ ..ไม่ได้ชอบค่ะ หนูไม่ได้ชอบคุณภูมิ”
“งั้นเหรอ?”
เขาหยุดแล้วหันมามองเธอ หน้าหล่อเหลาโน้มลงมาใกล้ ก่อนจะกระซิบถามเสียงแหบพร่า
“งั้นช่วยบอกอีกครั้ง ..คนที่เธอชอบเป็นใคร? ฉันใช่มั้ย”
****************
- ผู้เขียน
