พุดตานนั่งลงบนตั่งตรงข้ามจ่างซุนอู๋จี้ทันที มือเรียวของนางฉีกน่องไก่อบน้ำผึ้งออกจากตัวไก่ ก่อนที่นางจะเอาเข้าปาก ม่านถัวดึงชายกระโปรงนางเบาๆ
“ฟูเหรินถวายบังคมต้าหวางก่อนเพคะ และจะเสวยก่อนต้าหวางไม่ได้” ม่านถัวเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“ไม่ต้องมากพิธี ตรวจยาพิษแล้ว เจ้ากินเถอะ” อู๋จี้เอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม
“เห็นไหม เขาอนุญาติข้าแล้ว” พุดตานเอ่ยบอกม่านถัว ม่านถัวถอนหายใจ เพราะนางไม่เคยเห็นไป๋ซู่ซู่แบบนี้ เพราะซู่ซู่เป็นหญิงที่สำรวมและอ่อนหวาน ถือว่าเป็นกุลสตรีคนหนึ่งเลยทีเดียวต่างกับตอนนี้โดยสิ้นเชิง
“เจ้าหายดีแล้ว ข้าก็ดีใจด้วย” เขาเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม แล้วตะเกียบคีบซี่โครงหมูอบมากินกัดหนึ่งคำ
“เอ่ออู๋จี้ ไม่ใช่สิ ต้องเรียกว่า ต้าหวาง หม่อมฉันขอประทานอภัยเพคะ” พุดตานเรียกชื่อเขาเหมือนกับเพื่อนอย่างลืมตัว เพราะเธอไม่เคยเรียกใครว่าต้าหวาง
แน่ละสิ ใครจะไปคิดว่าฉันข้ามภพข้ามชาติมาเจอต้าหวาง
