พุดตานสวมใส่ชุดสีแดงชาดใส่เครื่องหัวทำมาจากหินและหยกน้อยชิ้น ซึ่งความจริงแล้วเธอต้องสวมมากชิ้นตามฐานะของฟูเหริน แต่เธอบ่นว่าหนักหัวพวกนางจนปัญญาที่จะบังคับจึงปล่อยเลยตามเลย จนแทบจะแต่งตัวคล้ายนางกำนัลไปทุกที
แต่ทว่าความงดงามของเธอก็ไม่ได้จากลงไปแม้แต่น้อย นับวันเธอยิ่งเป็นที่โปรดปรานของจ่างซุนอู๋จี้ อู๋จี้เองก็ตามใจเธอทุกอย่าง ในเรื่องวันนี้ก็เช่นกัน ถ้าเป็นคนอื่นไม่มีสิทธิ์ที่จะออกจากวันแม้แต่ก้าวเดียว แต่เขากลับใจดีพาเธอออกมาจากวังหลวง
“อู๋จี้ อู๋จี้ท่านจะพาข้าไปไหน” พุดตานเอ่ยถามจ่างซุนอู๋จี้ที่ยืนรอคอเธอข้างๆ ม้าตัวดำทะมึน ถ้าเป็นคนอื่นเรียกเขาเช่นนี้คงหัวขาดไปแล้ว แต่ทว่าเป็นนาง เขาจึงไม่ตำหนิเธอ เขากลับชอบด้วยซ้ำที่เธอเรียกเขาเช่นนี้
“พาเจ้าไปเที่ยวนอกเมือง พรุ่งนี้ค่อยกลับ” เขาเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม
“ข้าจำได้ว่า พรุ่งนี้วันเกิดท่าน ท่านไม่ต้องรอรับราชทูตเหรอ” เธอเอ่ยถามด้วยความสงสั
