จ่างซุนอู๋จี้แต่งตัวเสร็จเขาก็ก้าวเดินเข้ามาในสวน เห็นว่าพุดตานถืออะไรกลมๆ อยู่ในมือคล้ายกับเอาเถาวัลย์มาร้อยกันให้เป็นวงกลม อีกทั้งยังตบแต่งด้วยดอกกุหลาบสีชมพูและสีขาว
“เจ้าทำอะไรอยู่” อู๋จี้เอ่ยถามเธอด้วยความสงสัย
“ย่อตัวหน่อยสิ” พุดตานเอ่ยบอกเขาเช่นนี้ เขาย่อตัวลงแต่โดยดี เธอจึงนำเถาวัลย์ที่เธอถักทอเป็นทรงกลมครอบหัว ครอบบนหัวของเขาทันที
“สุขสันต์วันเกิดนะเพคะ” พุดตานเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม เขาใช้มือหนาจับมือเรียวของเธอ เห็นว่ามือเรียวของเธอมีบาดแผลเลือดไหลซิบๆ ทำให้เขาร่วมรู้ว่าเธอลำบากที่ถักทอเถาวัลย์ในเป็นทรงเช่นนี้ได้ ทำให้เขารู้สึกปวดใจยิ่งนัก
“ทำไมต้องทำให้ตัวเองเจ็บตัวด้วย” เขาเอ่ยถามเธอด้วยน้ำเสียงดุโดยไม่ตั้งใจ ทำให้เธอรู้สึกน้อยใจขึ้นมา
“ทำไมต้องดุข้าด้วยเล่า ข้าตั้งใจทำให้ท่านเลยนะ” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แล้วชักมือหนี
“ข้าขอโทษที่ดุเจ้า วันหลังไม่ต้องทำแล้วนะ ข้าเห็น
