บทที่ 6
บนถนน
มีแต่คำว่า ‘ฉิบหาย’ เต็มไปหมด เด็กมันคิดการใหญ่ มีแนวโน้มว่าเธอจะสู้ไม่ได้ด้วยสิ จะรักษาเยื่อพรหมจรรย์จนถึงวันแต่งงานได้ไหม
มนปรียานั่งกัดเล็บครุ่นคิดจนหน้ายุ่ง พอคติยาเห็นจึงเลื่อนเก้าอี้เข้ามากระซิบถาม
“เป็นอะไรหน้าเครียดเชียว ที่บ้านมีปัญหาเรื่องเงินอีกแล้วเหรอ”
“เปล่าค่ะ” รุ่นน้องยิ้มแห้ง เพียงเท่านั้นคนถามก็รู้ทันทีว่าสาเหตุเกิดจากใคร
“เรื่องชาร์วี?”
“ค่ะ” เธอยอมรับ เพราะมองไม่เห็นประโยชน์ที่ต้องโกหก
“ว่าก็ว่านะ..เริ่มมีข่าวซุบซิบเรื่องมิกิกับเด็กนั่นแล้ว ตกลงจะยอมให้เด็กจับกินจริง ๆ เหรอ”
โห..ถามแบบนี้! จะตอบแบบไหน
“คือว่า..”
คนถูกจับผิดมองไปรอบห้องทำงาน โล่งใจที่ไม่มีใครสนใจบทสนทนา
“พี่เตือนทำไมไม่ฟัง..ระวังน้ำตาจะเช็ดหัวเข่า ตัวอย่างมีให้เห็นจนเกลื่อนมหาลัย”
ใช่..เธอเพิ่งเห็นมาสด ๆ ร้อน ๆ เลย
แต่ใจมันไม่รักดี ยังแอบภูมิใจที่เขาเลือกตัวเอง ห้ามชาร
