เพียงขวัญก้าวขาออกมาจากห้องทำงานของสงครามเพราะเธอไม่อยากทะเลาะหรือมีปัญหากับเขาไปมากกว่านี้ ไม่อยากให้ทุกอย่างมันแย่ลงและไม่คิดว่าทันทีที่เธอเดินพ้นออกมาจากประตูจะมีใครอีกคนคอยเธออยู่
“เธอคงคุยเรื่องที่เราคุยกันกับพี่ชายฉันแล้วสินะ” เพียงขวัญไม่ตอบ เธอตั้งใจที่จะปล่อยผ่านและเดินหนี แล้วเธอไม่อยากมีปัญหากับคะนิ้งไปมากกว่านี้
แต่กลับกลายเป็นเด็กคนนั้นที่เดินมาคว้ามือของเธอเอาไว้แล้วดึงให้เธอหันกลับไปเผชิญหน้ากันอีกครั้ง
“ฉันกำลังคุยกับเธออยู่นะ จะมาเดินหนีกันแบบนี้ไม่คิดว่ามันเสียมารยาทเกินไปหน่อยเหรอ”
“ต่างคนต่างอยู่เถอะคะนิ้ง ฉันไม่อยากทะเลาะกับเธอ”
“พี่ชายฉันไม่มีทางเลือกเธอแน่นอน”
“คะนิ้ง”
“ฉันจะทำให้เขาสลัดผู้หญิงอย่างเธอออกไปให้พ้นทางเร็วๆ นี้แหละ”
“สุดท้ายเธอก็ไม่ได้คิดที่จะหยุดจริงๆ สินะ เธอยังโกรธเกลียดฉัน ไม่ได้หวังดีกับฉันเหมือนที่เธอพยายามพูดมันออกมา” คะนิ้งกอดอกพลางยก
