หลายวันต่อมา
วันนี้แขกที่อยู่บริเวณโซนของฝากเยอะมากเป็นพิเศษจนสงครามต้องเดินอ้อมจากทางด้านหลังเพื่อตรงไปยังห้องทำงานของตัวเอง
และพอเดินมาอยู่บริเวณนี้ก็อดไม่ได้ที่จะมอง ไปทางห้องพักของใครบางคนที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดีก่อนจะเห็นเธออยู่แถวนั้นโดยบังเอิญ
เหมือนเพียงขวัญตั้งใจออกมานั่งเล่นหน้าห้องพักเพื่อสูดอากาศ จนกระทั่งเธอหันกลับมาเห็นเขาที่ยืนมองเธออยู่ และเธอไม่ได้เปิดโอกาสให้เขาเดินเข้าไปหาเธอด้วยซ้ำ เพียงขวัญลุกเดินหนีทันที
ทำคนที่ยืนมองอยู่หงุดหงิดและเหนื่อยไปมากกว่าเดิม
“เดี๋ยวนี้ไม่เหมือนตอนนั้นแล้วเหรอวะ เขาดูไม่ค่อยสนใจมึงเหมือนเมื่อก่อนนะคราม เอ๊ะ! หรือตอนนั้นก็ไม่ได้สนใจเหมือนกันวะ” เพทายแซวยิ้มๆ เช่นเดียวกับหมาหัวเน่าที่หันมามองอย่างไม่พอใจ
“มึงมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ก็ตามมึงมาเนี่ย เรียกก็ไม่ได้ยินเลยวิ่งตามมา เหนื่อยฉิบหาย” เพทายจ้องเพื่อนตาไม่กระพริบ สลับกับการหันไปม
