“ก็…”
ปาริมาถึงกับหาเสียงของตัวเองไม่เจอไปชั่วขณะ กลีบปากนุ่มเม้มสลับคลาย ดวงตาคู่สวยกลอกตาไปมาราวกับเด็กที่ถูกจับได้ว่ากำลังทำความผิด
“ก็อะไร หืม…”
คราวนี้ปาริมาไม่กล้ามองหน้าเขาอีกแล้ว และก็ไม่ทราบว่าตัวเองควรจะตอบเขาเช่นไรดี หญิงสาวได้แต่ก้มหน้างุด แต่สุดท้ายก็ถูกคนสูงกว่าใช้ปลายนิ้วมือดันใบหน้าเล็กขึ้นเพื่อจะได้สบตากัน
“ตอบไม่ได้ก็ไม่ต้องตอบไม่เป็นไร แค่รู้ว่าเธอสนใจฉันก็ดีแล้ว เรื่องของลิต้ากับฉันมันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดหรอก อย่าได้กังวลเรื่องนั้นเลย เอาละ ฉันอาจจะคาดคั้นเอาคำตอบจากเธอเร็วมากเกินไป ฉันจะให้เวลาเธอได้ตัดสินใจ หวังว่ากลับจากอิตาลีคราวนี้ฉันจะได้ยินข่าวดีนะ”
“คุณฟาจะไปอิตาลีเมื่อไรคะ”
ปาริมาเพิ่งจะรู้ตัวว่าตนเองกระตือรือร้นที่จะรู้เรื่องของเขามากเกินไปตอนที่ปรธโยคดังกล่าวหลุดออกจากริมฝีปากไปแล้ว อยากจะก้มหน้าหลบสายตาที่เป็นประกายเจิดจ้า ใบหน้าของเธอก็ถูกตรึงเอา
