“เดี๋ยวเคียร่าตักให้นะคะพี่ฟา”
บทสนทนาระหว่างฟาบิโอกับเคียร่าแว่วเข้ามาในหู ทว่าปาริมาไม่อาจจับใจความสำคัญใดๆ ได้เลย หญิงสาวรู้เพียงแต่ว่าทั้งคู่คงสนิทสนมกันมาก และอาการที่ไร้รอยยิ้มสีหน้าจืดเจื่อนของปาริมาทำให้วริษาต้องกระซิบถาม
“ผิง ทำไมหน้าซีดแบบนั้น ไม่สบายหรือเปล่า”
ปาริมาเงยใบหน้าที่ก้มงุดขึ้นมองวริษา กลีบปากนุ่มเม้มเข้าหากันแน่นก่อนจะคลายออก แล้วส่ายหน้าน้อยๆ เป็นการปฏิเสธ
“เปล่าค่ะพี่รุ้ง ผิงไม่ได้เป็นอะไร แค่รู้สึกเพลียนิดหน่อยค่ะ”
“ไหวหรือเปล่า จะไปพักก่อนไหม เดี๋ยวพี่บอกคุณป้าบัวให้”
“ไม่เป็นไรค่ะพี่รุ้ง ผิงยังไหวค่ะ”
“ไหวแน่นะ” วริษาถามเพื่อความแน่ใจ
“ค่ะ”
เมื่อปาริมารับคำ วริษาจึงไม่เซ้าซี้อีก ส่วนปาริมาเองก็หลุบสายตาลงต่ำ โดยไม่รู้เลยว่าดวงตาสีเทาอ่อนมองมาที่เธอแทบตลอดเวลา จนคนร่วมโต๊ะอย่างเคียร่าสังเกตได้ หญิงสาวมองปาริมาด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรนัก
เวลาสองทุ่มตรง ปา
