บทที่ 4-2
1389 คำ
“มานี่หน่อย”
ร่างเล็กหยุดเท้าตรงหน้าฟาบิโอ โดยเว้นระยะห่างระหว่างกันพอประมาณ ดวงตากลมโตไหวระริก ยามที่เห็นคนตรงหน้ายังแต่งตัวไม่เรียบร้อยอย่างที่ควรจะเป็น เขาสวมกางเกงแล้วก็จริง หากแต่ตรงเสื้อเชิ้ตยังไม่ได้กลัดกระดุมเลยแม้แต่เม็ดเดียว ภาพแผ่นอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามกับขนอ่อนตั้งแต่ช่วงกลางอกไล่ลงมาจนหายเข้าไปในขอบกางเกงสแล็คสีดำปรากฏชัดในดวงตาของเธอ เลี่ยงไม่ได้เลยที่ใบหน้าของเธอจะร้อนผ่าวขึ้นมาเสียดื้อๆ หญิงสาวจึงหาทางเลี่ยงออกจากสถานการณ์อันน่ากระอักกระอ่วน
“คุณฟาบิโอจะให้ผิงทำอะไรหรือเปล่าคะ”
หญิงสาวเดาว่าที่เขาเรียกเธอมาคงมีเรื่องจะวานให้เธอทำ อย่างน้อยๆ ก็ดีกว่าการที่เธอต้องมาหยุดตรงหน้าเขาแบบนี้ เพราะมันพานให้กล้ามเนื้อในอกข้างซ้ายของเธอทำงานหนักมากจนเกินควร
แต่หญิงสาวคิดผิดถนัด
“ติดกระดุมให้หน่อย”
ดวงตากลมโตไหวระริก กลีบปากนุ่มเม้มเข้าหากันแน่นก่อนจะค่อยๆ คลายออก รู้ว่าอย่างไรก็ไม่มีทางเลี่ยง ร่างเล็กผ่อนลมหายใจเบาๆ แล้วขยับเท้าไปหยุดตรงหน้าฟาบิโอ ยกมือขึ้นช่วยจัดการกลัดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวให้คนตรงหน้า หญิงสาวพยายามควบคุมมือเล็กคู่นั้นไม่ให้สั่นเทา แต่กลับควบคุมมันไม่ได้ ยังดีที่ร่างสูงไม่ได้ต่อว่า เธอจึงรีบทำให้เสร็จโดยที่พยายามโฟกัสสายตาอยู่ที่เสื้อของอีกฝ่ายเท่านั้น หากแต่ในสมองกำลังครุ่นคิด
‘พี่วุ้นทนใกล้ชิดคุณฟาบิโอมากนาดนี้ทุกวันได้อย่างไรกัน แค่วันแรกหัวใจของเราก็แทบจะหยุดเต้นแล้ว ’
ปาริมาถอยออกห่างจากร่างสูงหลังจากที่จัดการกลัดกระดุมเสื้อเรียบร้อย หญิงสาวเบือนสายตาไปที่มุมห้องตอนที่เขาจัดการยัดชายเสื้อลงในกางเกง ก่อนจะดึงสายตากลับมาตอนที่เขาพูดกับเธอ
“ไปหยิบเสื้อสูทมา ฉันจะลงไปกินอาหารเช้า”
“ค่ะ”
ปาริมารับคำ มือบางหยิบเสื้อสูทสากลที่วางอยู่ปลายเตียงขึ้นมาพาดแขนเอาไว้ ก่อนจะขยับเท้าตามฟาบิโอที่เดินนำหน้าออกจากห้อง ด้วยความที่เกรงว่าจะก้าวตามเขาไม่ทัน ปาริมาจึงขยับเท้ารัวเร็ว แต่จู่ๆ เขาก็หยุดเท้าลงโดยไม่บอกกล่าว ร่างเล็กจึงกระแทกแผ่นหลังกว้างเข้าอย่างจัง
“ขอโทษค่ะ”
ปาริมาละล่ำละลักบอก ก่อนจะขยับเท้าถอยมาทางด้านหลัง แรงกระแทกจากหญิงสาวไม่ได้ทำให้เรือนกายสูงใหญ่กระเทือนแม้แต่น้อย ฟาบิโอไม่ได้ต่อว่าอะไรเธอ แต่เขาเอี้ยวตัวกลับแล้วพูดในสิ่งที่ทำให้ดวงตาคู่สวยต้องเบิกกว้าง
“เมื่อคืนฉันเป็นคนอุ้มเธอไปส่งเธอที่ห้อง”
“...”
“อย่าลืมขอบคุณฉันด้วยล่ะ”
กล่าวจบร่างสูงสง่าก็ขยับเท้าอีกครั้ง เขาเพียงแค่บอกให้เธอรับรู้ ไม่ได้รอดูปฏิกิริยาโต้ตอบของเธอด้วยซ้ำ ปาริมาร่างกายแข็งทื่อ หญิงสาวหาเสียงตัวเองไม่เจอไปพักหนึ่ง พอตั้งสติได้ ร่างสูงก็เดินลงบันไดวนลงไปเรียบร้อยแล้ว ปาริมายกมือข้างที่ว่างกดตรงหน้าอกข้างซ้ายเอาไว้ หัวใจของเธอเต้นถี่รัวจนเธอเกรงว่ามันจะเต้นแรงจนทะลุออกมานอกอก ความร้อนผะผ่าวอาบไล้ไปทั่วใบหน้า แม้จะไม่เห็นภาพสะท้อนของตัวเอง แต่เธอมั่นใจเหลือเกินว่าใบหน้าของเธอต้องเปลี่ยนเป็นสีแดงจัดไปเรียบร้อยแล้ว
และหญิงสาวก็ไม่สามารถห้ามให้ตัวเองยิ้มได้ หากแต่พอรู้ตัวก็รีบหุบยิ้มฉับเร่งฝีเท้าตามคนที่หายลงไปชั้นล่างเรียบร้อยแล้ว
หลังจากรับประทานมื้อเช้าเรียบร้อย ฟาบิโอก็เดินมาขึ้นรถที่จอดรออยู่บริเวณหน้ามุขของคฤหาสน์ ปาริมาเดินมาส่งเขาตามหน้าที่ หากแต่ก่อนจะขึ้นรถเขาหันมาสั่งบัวที่เดินตามมาส่งด้วย
“เย็นนี้ฝากป้าบัวให้คนเตรียมอาหารเอาไว้เยอะหน่อยนะครับ พอดีเดฟมันกำลังบินมาจากอเมริกา ถึงช่วงเย็นนี้ อ่อ แล้วก็ฝากคนเตรียมห้องรับรองเอาไว้ให้ด้วยนะครับ”
“ได้ค่ะคุณฟา เดี๋ยวป้าจัดการให้”
ฟาบิโอพยักหน้าตอนที่บัวรับคำ ก่อนที่ดวงตาคู่คมจะเบนสายตาไปที่ปาริมาที่ยืนอยู่ข้างๆ บัวแวบหนึ่ง หากไม่สังเกตจะดูเหมือนว่าเขาแค่กวาดสายตามองบริเวณรอบๆ จากนั้นร่างสูงสง่าจึงก้าวขึ้นรถที่ติอาโก้เปิดประตูไว้รอเรียบร้อยแล้ว เมื่อขบวนรถของฟาบิโอหายไปจากรั้วคฤหาสน์ คนงานต่างพากันแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตน เหลือเพียงปาริมากับวริษาที่ยังยืนอยู่ที่เดิม
“พี่วุ้นโกรธผิงหรือเปล่าคะ”
ปาริมาแสดงสีหน้าลำบากใจตอนที่เปิดปากพูดกับวริษา เพราะจู่ๆ เธอก็แย่งงานของวริษามาทำ ถึงแม้ว่าจะเป็นสิ่งที่ฟาบิโอยัดเยียดให้ แต่หญิงสาวเกรงว่าเพื่อนร่วมงานอาจไม่พอใจ หากเป็นเช่นนั้นจริง เธอจะได้อธิบายให้อีกฝ่ายได้เข้าใจ
“โกรธผิง พี่จะโกรธผิงเรื่องอะไรล่ะ” วริษาเลิกคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจ
“ก็เรื่องที่ผิงทำหน้าที่ดูแลคุณฟาบิโอแทนพี่วุ้นไงคะ”
แววตาคู่สวยฉายชัดว่ารู้กำลังรู้สึกไม่สบายใจต่อเรื่องที่เกิดขึ้น แต่คู่สนทนาอย่างวริษารีบส่ายหน้าเป็นการปฏิเสธ
“มันเป็นคำสั่งของคุณฟาบิโอ พี่จะโกรธผิงได้ยังไง อย่าคิดมากเลย พี่ไม่ได้คิดอะไรจริงๆ ดีเสียอีก รับใช้คุณฟาบิโอแบบนั้นน่ะ พี่ก็เกร็งๆ อยู่เหมือนกัน ตอนนี้พี่รู้สึกผ่อนคลายมาก แค่คุณฟาบิโอทำหน้านิ่งๆ พี่ก็กลัวจนหัวแทบจะหดเข้าไปในกระดองเป็นเต่าอยู่แล้วเนี่ย”
วริษาแสร้งทำท่าคล้ายขนลุกขนชันไปทั้งร่างจนเกินพอดี เรียกรอยยิ้มบางๆ บนใบหน้าของปาริมา ก่อนรอยยิ้มจะเลือนหายไป มีเพียงสีหน้าคล้ายลำบากใจเข้ามาแทนที่
“ถ้าอย่างนั้นผิงขอถามอะไรพี่วุ้นหน่อยได้ไหมคะ”
“ได้สิ ผิงจะถามอะไรพี่ล่ะ”
“ผิงจะถามเรื่องการดูแลคุณฟาบิโอน่ะค่ะ คือผิงต้องทำอะไรบ้างคะ พอดีคุณฟาบิโอให้ผิงมาถามจากพี่วุ้นน่ะค่ะ”
“จริงๆ แล้วการดูแลคุณฟาบิโอไม่มีเรื่องอะไรยุ่งยากหรอกนะ ตอนเช้าผิงก็แค่ถือเสื้อ สูทตามมาส่งคุณฟาบิโอที่รถ ตอนเย็นผิงก็เตรียมชุดนอนเอาไว้ที่เตียง ส่วนชุดทำงานก็หยิบออกจากตู้เอามาแขวนไว้ข้างนอกได้เลย แล้วตอนสองทุ่มก็ยกชาคาโมมายล์ไปไว้ที่ห้องทำงานเพราะคุณฟาบิโอต้องดื่มทุกวัน ส่วนรายละเอียดปลีกย่อยก็แล้วแต่คุณฟาบิโอจะสั่งอีกทีจ้ะ”
“แล้วเรื่องการเตรียมน้ำให้คุณฟาบิโออาบแล้วก็เรื่องการแต่งตัวล่ะคะ”
เรื่องนั้นถึงไม่ต้องกังวลหรอกจ้ะเพราะคุณฟาบิโอดู เธอจัดการด้วยตัวเอง
ดวงตากลมโตถึงกับเบิกกว้าง แววตาเต็มไปด้วยคำถาม แล้วที่เขาให้เธอทำแบบนั้นมันหมายความว่าอย่างไรกัน
แต่เพื่อความแน่ใจเธอควรถามวริษาอีกครั้ง
“คุณฟาบิโอทำเองทั้งหมดเลยเหรอคะ”
“ก็ใช่น่ะสิ ทั้งการอาบน้ำ การแต่งตัวคุณฟาบิโอก็เป็นคนทำเองทั้งหมดนะพี่ไม่ได้ช่วยอะไรเลย คุณฟาบิโอน่ะเขาหวงความเป็นส่วนตัวจะตายไป”
“งั้นหรือคะ”
ปาริมาแสดงสีหน้าครุ่นคิด กลีบปากนุ่มเม้มสลับคลาย เป็นเหตุให้วริษาเกิดความสงสัย
“ทำหน้าแบบนั้นมีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ”
“เปล่าค่ะ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” ปาริมาบอกเสียงอ่อน
“งั้นหรือ แล้วผิงมีอะไรจะถามพี่อีกไหม
- ผู้เขียน
