ลลิตาเป็นผู้หญิงที่นอกจะพกความสวยมาพอควร และหญิงสาวก็ไม่ใช่ประเภทที่สวยใสไร้สมอง รู้ว่าเมื่อไรควรเดินหน้า ควรถอยหลัง หรือควรอยู่กับที่ หญิงสาวจึงไม่ทำในสิ่งที่ทำให้ฟาบิโอรู้สึกหงุดหงิดรำคาญใจเป็นอันขาด
“คุณอยากไปเมื่อไรก็บอกแล้วกัน”
ลลิตายิ้มทั้งปากทั้งตาเมื่อฟาบิโอรับปาก
“ขอบคุณนะคะ”
“เย็นนี้คุณว่างไหม ถ้าว่างไปกินมื้อเย็นที่บ้านผมสิ พอดีเดฟมันบินมาอเมริกาและจะอยู่ค้างที่บ้านหลายคืน เห็นมันบ่นๆ ว่าอยากเจอคุณอยู่ ถ้าว่างก็ไปเจอมันหน่อยก็แล้วกัน”
ลลิตาถึงกับเบะปากเหมือนได้ยินชื่อของเดวิด ผู้ชายปากจัด แถมกัดเก่งอย่างกับสุนัขแบบนั้นน่ะหรือที่อยากจะเจอเธอ หมอนั่นคงอยากจะหาคนไปรองรับอารมณ์ปากสุนัขเสียมากกว่าล่ะไม่ว่า
“ลิต้าขอคิดดูก่อนก็แล้วกันนะคะ”
“งั้นก็แล้วแต่คุณ ถ้าคุณจะไปก็โทรมาบอก ผมจะให้คนขับรถไปรับ หรือคุณจะขับรถไปเองก็ได้ แต่ผมคิดว่าคุณน่าจะไปเจอมันหน่อยนะ มันบ่นถึงคุณจนผมหูจะช
