สองเดือนต่อมา
“ต้องขอโทษคุณพิมลแขจริงๆ ที่คุณไม่ผ่านการสัมภาษณ์ เป็นความต้องการของเจ้าของบริษัทสูงสุด ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ”
“เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ”
คนท้องอ่อนสามเดือนฝืนยิ้มรับที่ถูกบริษัทที่เธอยื่นสมัครงานปฏิเสธรับเธอเข้าทำงานตามใบปริญญาตรี อุตส่าห์ร่ำเรียนจบเพื่อหางานดีๆ ทำเลี้ยงดูตัวเอง ทั้งที่ในใจเจ็บปวดอยากร้องไห้ออกมากับโชคชะตาเล่นตลกของคนต่ำต้อย
ใช้ชีวิตยากลำบากเมื่อสองเดือนที่สมัครงานทำตรงตามสาขาที่เธอเรียน แต่ทุกที่ปฏิเสธเพราะไม่รับคนท้องเข้าทำงาน
พิมลแขไม่ขอรับความช่วยเหลือใดๆ และไม่ได้ติดต่อภาคินเพราะเกรงใจเขา หลังจากเซ็นใบหย่าที่ทนายของชายหนุ่มไม่ต้องการเธอกับมารหัวขนรังเกียจถึงขนาดจะเอาเด็กออก เขาไม่ใช่พี่เล็กอ่อนโยนของน้องแข
หญิงสาวยอมรับว่าตลอดสองเดือนที่ผ่านมาใช้ชีวิตยากลำบาก เธอไม่ยอมหวนกลับไปยังซ่องสลัมที่มีป้าใจร้ายคอยกดขี่ข่มเหงเด็ดขาด เธอยอดอดมื้อกิ
