บทที่2 สัญญาการแต่งงานหนึ่งปี
1714 คำ
“เธอคิดว่าตัวเองจะได้คุณนายเล็กเหรอ ฝันไปเถอะ!”
คุณการเหยียดยิ้มดูถูกผู้หญิงเห็นแก่เงิน ที่พิมลแขยอมแต่งงานกับเขาตามคำต้องการของมารดาเพราะหวังจับผู้ชายรวยๆ เพื่อหวังความสุขสบายจากเงินเขา บอกไว้ก่อนว่าเขาไม่มีทางให้หญิงสาวมีความคิดเน่าฟระ สกปรกนี้สมหวังได้แน่นอน
“คนอะไรปากเสียคิดว่าฉันยอมแต่งงานกับคุณเพราะเห็นแก่เงินเหรอ คุณรู้จักพิมลแขน้อยไปด้วยซ้ำ”
ถ้าหากพิมลแขรู้มาก่อนว่าพี่เล็กคือลูกชายคนเล็กของผู้มีพระคุณ คือคนเธอยอมแต่งงานด้วย เธอจะไม่มีหวังแต่งงานกับผู้ชายชอบเหยียดหยาม ดูถูกดูหมิ่นดูแคลนคนจน คนอะไรกินสุนัขเป็นอาหารหรืออย่างไร พูดจาออกมา สุนัขไม่รับประทาน!
คนที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าถูกเจ้าสาวแอบก่นด่าในใจ ถอดเสื้อผ้าโยนลงทิ้งถังตระกร้าลงไปไม่แยแส เดินเข้าสู่ห้องน้ำข้างในส่วนตัวด้วยอารมณ์หงุดหงิดที่สาวเจ้าดื้อพยศกว่าเขาคาดคิด ไม่ใช่น้องแขแสนดีน่ารัก พูดจาไพเราะกับเขาตลอดเวลาคบหาเป็นแฟนกัน
ทว่ากับพิมลแขคนนี้ หญิงสาวไม่ยอมให้ใครมาเอาเปรียบดูถูก พูดจายอกย้อน บางครั้งทำตัวเงียบปากไม่ยอมพูดคุย ทำเหมือนว่าไม่เคยรู้จักกัน ทำให้เขาหัวเสียขึ้นง่ายดาย แฟนเก่าก็คือแฟนเก่า คนอย่างคุณการไม่มีคติหวนกลับไปกินของเก่าซ้ำซาก!
“พิมลแข เธอมันตัวอันตราย ยายปีศาจ!”
โชคดีที่ตรงนั้นเป็นห้องล้างหน้าติดตรงกับห้องน้ำที่คนตัวโตเข้านานจนเกินไป เจ้าสาวสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ โล่งอกที่ไม่ต้องเจอสามีแต่งปั้นหน้ายักษ์ใส่ชวนอึดอัด หญิงสาวเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยชุดใหม่รวดเร็วกว่าคนอยู่ข้างใน
สายตาคู่หวานพยายามหาหมอนหรือผ้าห่มอีกอันมา พิมลแขไม่ต้องการนอนบนเตียงเดียวกันกับเขา ถึงแม้ว่าขึ้นชื่อว่าเขาเป็นสามีแต่งของเธอก็ตาม
“มองหาอะไร!” น้ำเสียงตะเบ็งคอกใส่เจ้าสาวป้ายแดงโหมดกราดเกรี้ยวจากด้านหลังทำให้คนทำตัวเหมือนมีความผิดสะดุ้งโหยง
“ฉันกำลังมองหาว่าในห้องนี้มีหมอน ผ้าห่มอีกชุดหนึ่งไหม ฉันรู้ว่าคุณไม่ต้องการให้อดีตแฟนเก่าตัวเองมานอนบนเตียงเดียวกันกับคุณหรอก ฉันรู้สถานะตัวเองดี” พิมลแขเชิดหน้าตรงๆ บอกความต้องการตัวเอง และคิดว่าชายหนุ่มตรงหน้าคงคิดไม่ต่างกัน
“อยากได้หมอนกับผ้าห่มใช่ไหม เดี๋ยวฉันเอามาให้ ว่าแต่เธอจะนอนตรงไหนล่ะ”
คุณการไม่ขัดขวาง มิหนำซ้ำยังเป็นสามีแต่งที่ดีจัดแจงหาที่นอนใหม่ในห้องนี้ เพราะเขาไม่ใช่สุภาพบุรุษต้องเสียสละเตียงนอนให้แก่ผู้หญิงเห็นแก่ตัว
“โซฟาข้างนอกห้องนอนคุณการก็ได้ค่ะ แขนอนอยู่ตรงนั้นได้”
พิมลแขแจ้งความประสงค์ชัดเจน เธอกับเขาแต่งงานกันเพียงในนาม ไม่จำเป็นต้องทำสมจริงนอนบนเตียงด้วยกัน ซึ่งข้อหลังเธอยังทำใจไม่ได้
“ตามใจ”
พิมลแขมองเห็นสายตาว่างเปล่า แข็งกระด้าง เย็นชาจากดวงตาของสามีหนุ่ม หัวใจข้างในเจ็บแปลบปลาบอย่างบอกไม่ถูกว่าเธอเจ็บลึกๆ ว่าอดีตก็คืออดีต เขาไม่เหลือเยื่อใยแก่แฟนเก่าเคยทิ้งไปเมื่อหลายปี เธอเป็นคนผิดก็ต้องก้มหน้ารับใช้ผลลัพธ์ที่จะตามมาต่อไป
“ขอบคุณค่ะ แขขอตัวไปนอนข้างนอกห้องนอนคุณการนะคะ”
“เดี๋ยว! เรามีเรื่องต้องคุยกันก่อน”
คุณการควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ให้หลงกลตามปีศาจน้อยของเธอ ไม่รู้ทำไมว่าเขาต้องเจ็บกับการกระทำหมางเมินของผู้หญิงคนนั้นด้วย
พิมลแขไม่ได้มีอิทธิพลในหัวใจเขาแล้ว...
“คุณการมีอะไรจะคุยกับแขเหรอคะ” พร้อมทำหน้าตาใสซื่อไร้เดียงสาเอ่ยถาม
“มีแน่นอน!” ชายหนุ่มออกมาในชุดนอนใหม่พลางย่างก้าวสามก้าวตรงไปหยิบซองเอกสารสำคัญบางอย่างที่เขาเพิ่งเขียนเมื่อสักครู่อย่างคร่าวๆ
“สัญญาการแต่งงาน!”
พิมลแขมองดูลายมือของเขาที่เขียนลงในเอกสารอย่างไม่เป็นทางการ ลายมือที่เธอคุ้นเคยชินในอดีตเคยเป็นแฟนกับรุ่นพี่เล็กแสนใจดี สุภาพบุรุษไม่ใช่คนห่ามดิบเถื่อนตรงหน้า
“ฉันเพิ่งคิดได้เมื่อกี้ว่าการที่เราจะอยู่ด้วยกัน ข้อตกลงมันเป็นยังไง พรุ่งนี้ฉันจะให้ทนายมาร่างสัญญาอย่างเป็นทางการอีกที เรื่องนี้มีแค่ฉันกับเธอที่รู้ ห้ามให้คุณแม่รู้เด็ดขาด”
“ค่ะ”
พิมลแขเจ็บจี๊ดแปลบในอกที่ตัวเองเป็นได้แค่เมียไร้สถานะสำหรับคนไร้หัวใจอย่างเขา พลางอ่านข้อสัญญาการแต่งงานคร่าวๆ ที่ระบุสั้นๆ ว่าแต่งงานในนามกันแค่หนึ่งปีแล้วหย่าขาด ต่างคนต่างไป
และระหว่างแต่งงานกันคนเป็นภรรยาห้ามคบกับชายอื่น แต่คนเป็นสามีใช้อำนาจเผด็จการคบกับผู้หญิงคนอื่นเป็นคู่นอนระบายอารมณ์ก็ได้
ข้อสุดท้ายสองสามีภรรยาในนามจะไม่แตะต้องร่างกายต่อกัน ยกเว้นเสแสร้งแกล้งแสดงความรักต่อหน้าพ่อแม่ที่หอมหรือกอดกันได้ ห้ามให้ภรรยาจูบสามีเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นจะถือว่าหย่าขาดต่อกัน
ปลีกข้อย่อยข้อสุดท้ายที่พิมลแขตกใจ ไม่คิดว่าชายหนุ่มจะเป็นคนจิตใจดำอำมหิต มีข้อความอยู่ว่าถ้าหากภรรยาใช้แผนสกปรก วางยาปลุกกำหนัดหรือมอมเหล้าเพื่อหวังมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งหรือหวังท้องจับผู้ชายรวยๆ ถ้าเขาจับได้ว่าเธอทำความผิด บีบบังคับเซ็นใบหย่าและไล่ออกจากบ้านโดยที่ตัวเธอจะไม่ได้ทรัพย์สินส่วนแบ่งจากการสมรสเลยแม้แต่นิดเดียว!
“เธออย่าคิดว่าแต่งงานกับฉันแล้วจะได้นั่งๆ นอนๆ ใช้เงินฉันอย่างสุขสบาย ผู้หญิงเห็นแก่เงินไม่สมควรได้รับอะไรดีๆ จากฉันทั้งนั้น!”
คุณการเหยียดยิ้มมุมปาก ผู้หญิงเพศยาไม่สมควรเจอผู้ชายดีๆ คนนั้น เขาต่างหากจะเป็นอสูรร้ายคอยเหยียบย่ำชีวิตเธอให้จมดินถึงที่สุด
“ค่ะ แขเข้าใจ ความจริงแขไม่อยากแต่งงานกับคุณการ อยากยกเลิกงานแต่งก่อนหน้านั้นด้วยซ้ำ” แต่เป็นเพราะผู้มีพระคุณขอร้องทำให้เธอจำใจต้องกล้ำกลืนน้ำตายอมแต่งงานกับคนที่เกลียดเธอ
“สัญญาแค่หนึ่งปี แต่ถ้าเธออยากหย่า ไม่อยากอยู่กับฉันเร็วๆ ฉันพอมีวิธี”
“วิธีอะไรเหรอคะ”
“ขึ้นเตียงกับฉันบ่อยๆ แล้วเธอก็จะได้ตั้งท้องเร็วๆ ฉันจะได้หย่าและปล่อยให้เธอมีอิสระอย่างรวดเร็ว เฉดหัวทิ้งเธอออกจากบ้านหลังนี้ ดีไหม พิมลแข”
“ต่ำช้า หยาบคาย จิตใจคุณมันมีแต่ความสกปรกสินะถึงได้คิดแต่เรื่องพวกเลวพรรค์นี้ได้!” พิมลแขทนไม่ไหวกับความคิดสกปรกของคนขึ้นชื่อว่าสามีในนามจึงต่อว่าด่าเขาให้เจ็บแสบ
แต่เปล่าเลย เขายิ่งสะใจมากขึ้น!
“ด่าคนอื่นว่าต่ำช้า หยาบคาบ เลว แต่ไม่ย้อนมองดูตัวเองว่าเลวทรามมากแค่ไหนที่เคยทำกับผู้ชายคนอื่น ฉันจะทำให้เธอรู้ว่ากรรมตามสนองตามติดเร็วมากขนาดไหน” คุณการเหยียดยิ้มเย้ยหยันแก่เมียในนามขึ้นชื่อว่าเป็นของเล่นที่เขาจะกระทำย่ำยีอย่างไรก็ได้
มือใหญ่จับเอกสารร่างสัญญาคร่าวๆ กระชากออกจากมือเล็กที่ยังตัวชาวาบกับคำพูดอสูรร้ายคิดทำลายชีวิตเธอที่อยู่ในกำมือเขาเหมือนเธอเคยทำร้ายหัวใจเขาครั้งอดีต
“ไปได้แล้ว เดี๋ยวฉันจะเอาหมอนกับผ้าห่มเอาไปให้” น้ำเสียงเข้มเอ่ยเรียบนิ่ง กลายเป็นคุณการเย็นชา สุขุม เยือกเย็น ชนิดที่ว่าใครหน้าไหนก็เข้าหน้ากันไม่ติด
“แขขอบอกตรงนี้ไว้เลยว่าแขไม่ทำเรื่องสกปรกอย่างคนต่ำช้าคิดแน่นอน ถึงแม้ว่าแขจะยอมทนอยู่กับคุณหนึ่งปีเต็มก็ตาม แขก็จะทน หวังว่าคุณการจะทำสัญญานะคะ ต่างคนต่างอยู่”
“หึ อวดดี! หัวแข็งเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน” ร่างสูงใหญ่เอ่ยหลังจากลับหลังร่างเล็กเดินออกจากห้องนอนที่เชื่อมติดกับห้องส่วนตัวขึ้นชื่อว่าเป็นห้องหออยู่ดี
พิมลแขเก็บกดความรู้สึกผิดเต็มอกที่อดีตเคยทำเรื่องผิดพลาด สร้างบาดแผลลึกในใจของพี่เล็กจนเขาไม่น่าให้อภัยเธอ
หญิงสาวยอมรับว่าครั้งอดีตเธอผิดที่ห่างเหินความสัมพันธ์ของเราสองคนทันทีที่รู้ว่าพี่เล็กเข้าใจว่าเป็นคนธรรมดา แต่พอรู้ความจริงจากปากคนอื่นว่าเขาเป็นทายาทเศรษฐี ตอนนั้นเธอเคว้งคว้างทำอะไรไม่ถูกจึงขอคำปรึกษากับรุ่นพี่ เพื่อนสนิทของพี่เล็ก ทำให้เขาอาจเข้าใจเธอผิด
และเธอก็รู้ว่าตัวเองเป็นคนจนไม่คู่ควรกับพี่เล็กจึงขอเลิก ตัดความสัมพันธ์ก่อนเขาเรียนต่อเมืองนอก คำพูดสุดท้ายก่อนเขาจะหายไปทำเอาเธอเสียใจหลายวัน
‘ถ้าคบกับพี่มันไม่สบายใจก็เลิกไปกันนั่นแหละ ยังไงพี่อาจจะไม่กลับมาหา ขอให้น้องแขมีความสุขกับเพื่อนพี่ก็แล้วกัน พี่ไปก่อน’
ระหว่างพิมลแขคิดย้อนครั้งอดีตมีความสัมพันธ์คบหาดูใจกับแฟนรุ่นพี่ตอนสมัยเรียน เสียงโยนหมอนกับผ้าห่มบางโยนลงตรงหน้าหญิงสาวที่นั่งโซฟาอ่อนนุ่มด้วยแรงกระแทกรุนแรงจนเธอตกใจ
“หมอนกับผ้าห่มที่เธอต้องการ พอดีว่าไม่ได้เอามันออกมาใช้ ก็มีฝุ่นบ้างเป็นธรรมดา”
“ขอบคุณค่ะ”
คุณการไม่เอ่ยอะไรมากก่อนเดินกลับเข้าสู่ห้องนอนส่วนตัวตัวเอง ห้ามใครเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต ปล่อยให้พิมลแขลอบถอนหายใจยาว สายตาคู่นั้นมองเธอเหมือนความแค้นชิงชัง ไม่เหมือนแววตาว่างเปล่าเมื่อตอนอยู่ในงานแต่ง
“หนึ่งปี แค่หนึ่งปีเท่านั้น แขจะได้เป็นอิสระจากพี่เล็ก บางทีแขอาจจะไม่เจ็บปวดมากในตอนนี้”
- ผู้เขียน
