บทที่5 ทำหน้าที่เมียบำเรอ (NC20++แซ่บถึงใจ)
1700 คำ
คุณการเห็นว่าแม่ครัวสาวจำเป็นเข้าไปทำอาหารเย็นให้เขาตามคำสั่งกว่าหนึ่งชั่วโมงยังไม่ออกมา จากที่เป็นคนใจร้อน หงุดหงิด อารมณ์เสียไม่ได้ดั่งใจตนเป็นทุนเดิมอยู่แล้วยิ่งหัวร้อนมากขึ้น
“ทำอะไรชักช้า ฉันหิวจนจะตาลายอยู่แล้ว!”
ร่างสูงใหญ่ก้าวเดินเข้ามากระชากประตูกระท่อมใกล้จะพังกระชากออกมาเห็นเพียงพิมลแขกำลังทำอาหารยำปลากระป๋องที่มีอยู่แค่นี้พร้อมข้าวสวยได้มาจากเสบียง จากเพียงแค่อาหารกระป๋องธรรมดาจืดชืด
แต่ฝีมือหญิงสาวก็ทำให้มันน่ากิน กลิ่นหอมอาหารโชยแตะจมูกจนเขารู้สึกอยากกินทั้งอาหารทั้งคนทำ
“คุณการ แขเพิ่งทำเสร็จพอดี ไม่รู้ว่าคุณจะกินมันได้หรือเปล่า”
แม่ครัวจำเป็นแอบสะดุ้งโหยงกับเสียงกรรโชกตะโกนของเจ้าพายุอารมณ์ร้าย เธอทำใจดีสู้เสือทำอาหารที่คนจนเขากินกัน แต่ลูกคนรวยเอาแต่ใจตัวเองจะกินได้หรือเปล่าก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง
“หอม น่ากิน ไม่อยากเชื่อว่าคนอย่างเธอก็ทำแบบนี้เป็นกับเขาด้วย คุณแม่ฉันคงสอนมาดีสินะ”
คุณการยิ้มเจ้าเล่ห์ร้าย ที่เขาบอกว่าหอมน่ากิน ไม่ใช่อาหาร ทว่าเป็นเนื้อตัวสิ่งของเครื่องบรรณาการที่ถวายถึงตรงหน้าเขาต่างหาก
“เอ่อ คุณบอกว่าหิวมากแล้วไม่ใช่เหรอคะ”
กายสาวสั่นไหววูบเมื่อคนตัวโตเขยิบเดินเข้ามาหาร่างเล็กด้านหลังแนบแน่นใกล้ชิด ลมหายใจเป่าอุ่นร้อนจากตัวเขาเผลอทำเอาใจดวงน้อยหวั่นไหว
“เธอทำอาหารให้ฉันกินช้า เพราะฉะนั้นเธอต้องถูกฉันทำโทษ ผัวจะมีอะไรกับเมียมันก็ไม่ผิด ถูกไหม”
“ว้าย อุ๊บ!”
ร่างของหญิงสาวถูกมือใหญ่รวบตัวร่างเล็กฉุดกระชากลงไปนอนแบนราบบนพื้นแข็งจนเธอนิ่วหน้าด้วยความจุกเสียดหน้าท้องถูกเขาโน้มตัวทาบทับ ริมฝีปากหนากดจูบปิดปากดูดดื่ม ผู้หญิงก็เหมือนกันหมดทุกคน เป็นสิ่งของระบายความใคร่ของผู้ชาย แม้แต่ตัวผู้หญิงคนนี้ก็เช่นกัน!
“อื้อ...คุณ อย่า...”
“ผู้หญิงหลายใจ ไม่รักใครจริง เพศยาอย่างเธอก็ต้องเจอคนอย่างฉัน มันจึงจะสาสม!”
สัญชาติญาณดิบเถื่อนอัดอั้นอยู่ในตัวสามีในนามกำลังระบายออกมาอย่างบ้าคลั่ง สายตาคมกริบเต็มไปด้วยความเคียดแค้นคนที่เคยทำให้เขาเจ็บ
จมปลักกับอดีตความรักมาหลายปี ไม่มีความรัก มีแต่ความว่างเปล่า เคียดแค้นผู้หญิงชื่อพิมลแขเต็มอกหัวใจ ไม่มีวันไหนที่เขาลืมแฟนเก่าคนนี้ได้หมดสิ้นเต็มความรู้สึก
เสียงแรงฉีกกระชากเสื้อเชิ้ตออกจากเรือนร่างอรชรรุนแรงจนเสื้อฉีกขาดกลายเป็นเศษผ้าไปในพริบตา ทรวงอกใหญ่ที่มีเพียงบราเซียร์ลายลูกไม้ชิ้นจิ๋วปิดความสวยงามไม่มิด
พิมลแขตกใจ หวาดกลัวกับการกระทำของคนแสนป่าเถื่อนโหดร้าย หญิงสาวเอ่ยร้องขอคนที่เคยขึ้นชื่อว่าแฟนเก่าทั้งคราบน้ำตากำลังลงทัณฑ์เธอด้วยไฟแค้น!
“ฮึก พี่เล็ก แขขอร้อง อย่าทำแบบนี้ พี่เล็กไม่ใช่พี่เล็กคนนั้นที่แขเคยรู้จัก แขรู้ว่าแขเคยทำให้พี่เล็กต้องเจ็บปวด เสียใจ ความจริงเราไม่น่าจะได้เจอกันอีก แขยอมรับผิดทุกอย่าง ขอพี่เล็กอย่าหักห้ามน้ำใจแข กรี๊ด!”
พิมลแขเอ่ยเว้าวอนซาตานร้ายบ้าคลั่ง ยอมแม้กระทั่งทิ้งศักดิ์ศรีผู้หญิงของตัวเองยกมือไหว้ขอร้องเขา เผื่อว่าเขาจะกลายเป็นพี่เล็กแสนดี อ่อนโยนแก่น้องแขคนนั้น
แต่เปล่าเลย เขาไม่เห็นใจหรือสงสาร เขาคือคุณการ ผู้ชายหน้าเลือด เหยียดหยามดูถูกศักดิ์ศรีของเธอที่เป็นคนจนในสลัม มือใหญ่ปลดกางเกงขายาวและรูดแพนตี้โยนทิ้งออกไปอย่างไม่แยแส
“พี่เล็ก”
สาวพรหมจรรย์พยายามร้องขอความช่วยเหลือ พิมลแขยังไม่พร้อมทำหน้าที่เป็นเมียบำเรอบำบัดความใคร่อารมณ์เซ็กซ์จากคนเถื่อน เธอไม่อยากเป็นของตายสำหรับใคร
“อย่าเรียกชื่อเล่นของฉันแบบนั้น คนที่จะเรียกชื่อเล่นฉันได้คือผู้หญิงคนที่ฉันรักเท่านั้น ซึ่งคนคนนั้นไม่ใช่เธอ!”
ชายหนุ่มกดกระแทกจูบปากกลีบอ่อนนุ่มเป็นการสั่งสอนสิ่งของระบายอารมณ์ มือใหญ่อีกข้างปลดตะขอบราเซียร์ลายลูกไม้สุดเซ็กซี่ปลุกเร้าอารมณ์ดิบก่อนใช้บีบเคล้นคลึงทรวงอกชูชันหนักหน่วงจนเธอทนไม่ไหวต้องเปิดปากอิ่มร้องคราง
เขาได้ใจสอดแทรกลิ้นตักตวงชิมความหวานที่อยากลองชิมมันมานานตั้งแต่เจอใบหน้าขาวเนียนของน้องแขในครั้งอดีต
“อื้อ อ๊า”
“หวาน หอม หวานจนฉันอดคิดไม่ได้ว่าตอนนั้นฉันมีความอดทนสูง ไม่ให้ทำอะไรกับเธอตอนที่ยังเคยเป็นแฟนกันหรือเปล่า ฉันนี่มันโง่จริงๆ ผู้หญิงมันก็เหมือนกันหมดทุกคน เพศยา!”
“แขไม่ได้เป็นอย่างที่คุณการกล่าวหา อื้อ”
ครั้นจะมีโอกาสเปิดปากโต้แย้งกลับถูกเขาลงทัณฑ์กดจูบดูดดื่มหนักหน่วงรุนแรงขึ้นจนแทบหายใจไม่ออก
“อย่าพูดมาก ยิ่งพูดยิ่งเผยธาตุแท้สันดานเพศยาของเธอเพิ่มมากขึ้น เก็บเสียงหวานๆ เอาไว้ร้องครางชื่อฉันดีกว่าไหม”
คุณการถอนจูบปากหวานจากผู้หญิงขึ้นชื่อว่าของตายน่าลิ้มลองสำหรับตน พิมลแขเห็นว่าคนตัวโตผละออกจากตัวเธอแอบโล่งใจ ทว่าสักพักหนึ่งร่างเปลือยเปล่าทั้งตัวโน้มทาบทับกายสาวเปลือยเปล่าสวยงดงาม
“สวย” เขาอดใจไม่ไหวใช้ปากครอบงำกดดูดยอดปทุมถันชูชันสลับทั้งสองข้าง
“คุณการ อย่าทำแบบนี้ อ๊ะ”
พิมลแขสะกดกลั้นเสียงครางอันน่าอับอายเอาไว้ เขาไม่ฟังคำขอเธอ กลับยิ่งได้ใจบีบเคล้นคลึงทรวงอกใหญ่ปลุกเร้าอารมณ์วาบหวามของคนใต้ร่างให้มีอารมณ์ร่วมกัน
“ไม่ให้ทำตรงนี้ แล้วจะให้ทำตรงไหน ตรงนี้ไหมล่ะ”
มือใหญ่ใช้สองนิ้วเลื่อนต่ำหยุดตรงจุดใจกลางสาวพรหมจรรย์ เขาคิดว่าผู้หญิงอ่อยผู้ชายไปทั่วคงผ่านผู้ชายมาทั่วแล้ว
ที่เห็นไม่ประสีประสาแบบนี้เป็นเพราะกลยุทธ์หนึ่งปลุกต่อมเร้าอารมณ์ดิบเถื่อนของเขามากกว่า...
“อื้อ อ๊ะ”
หญิงสาวกลั้นเสียงความอายไม่ได้อีกต่อไป เมื่อเขาเล่นกับจุดซ่อนเร้นความเป็นสาวบริสุทธิ์
“แค่นิ้วยังตอดรัดถี่ยิบขนาดนี้ แล้วขนาดของผัวเข้าไปจะยิ่งตอดขมิบแน่นมากขนาดไหน”
เมื่อเห็นว่าคนใต้ร่างสุขสม เสร็จคานิ้วแข็งแกร่งของเขา ลิ้นสากกวาดชิมกินน้ำหวานติดนิ้วมือตัวเองจนหมด ตัวตนแข็งแกร่งผงาดตั้งตัวรอที่เห็นเรือนร่างสวยงามขาวเนียนนุ่มหอมหมดจด
พิมลแขเป็นได้แค่เมียบำเรอระบายอารมณ์สำหรับเขาระหว่างอยู่ทรมานที่เกาะหนึ่งเดือน เพราะฉะนั้นเขาไม่จำเป็นต้องอ่อนโยน ถนอมเธอ เธอไม่คู่ควรให้ชายหนุ่มถนอมสักนิด
“กรี๊ด!”
คุณการไม่สนใจเสียงกรีดร้องของคนใต้ร่าง ขณะแยกขาเรียวออกกว้าง พยายามออกแรงดันความเป็นชายผงาดใหญ่โตเข้าสู่ช่องทางรักอันคับแคบแน่นจนเขาอึดอัด ไม่เคยพบไม่เคยเจอมาก่อน และไม่คิดว่าเธอจะรอดพ้นจากน้ำมือชายอื่นได้จนมาเจอกับเขา
“ผู้หญิงอย่างเธอคงได้แต่อ่อยผู้ชายคนอื่นไปทั่ว แต่พวกนั้นเห็นธาตุแท้เพศยา ข้างในเน่าฟระไปหมด จึงไม่มีใครกล้าเอา น่าสมเพช!”
ชายหนุ่มแสยะยิ้มสะใจตัวเองที่กลายเป็นคนแรกของเธอ ก่อนดันตัวตนแกร่งเข้าสู่ด้านในทำลายเนื้อเยื่อบางๆ อย่างไม่สนใจว่าเธอจะเจ็บปวดมากแค่ไหน
“อ๊า ข้างในเธอตอดขมิบของผัวแน่นดีมาก ดีเหลือเกิน”
สะโพกสอบขยับกระแทกกระทั้นเข้าสู่ช่องทางรักรุนแรงและบ้าคลั่ง ความโกรธแค้นเคืองในใจที่มีต่ออดีตแฟนเก่าทำเอาเขาโหมกระหน่ำสาดซัดพายุอารมณ์ร้ายลงสู่สิ่งของระบายอารมณ์โดยไม่สนใจหรือแยแสว่าเธอจะรู้สึกอย่างไร
“คุณการ พะ พอได้แล้ว แข...”
“เป็นได้สิ่งของระบายอารมณ์ของฉันไม่มีสิทธิ์พูดอะไรทั้งนั้น หน้าที่เธอตอนนี้ร้องครางออกมาให้ฉันก็พอ”
พิมลแขร้องไห้ทั้งน้ำตาถูกคนเถื่อนเหยียบย่ำกระทำสุดป่าเถื่อน ร่างกายเจ็บปวดแหลกสลายบอบช้ำ เขายังทรมานเมียบำเรอไม่พอ มือใหญ่จับพลิกตัวเล็กให้นอนคว่ำ ยกก้นงอนอยู่ในท่าโก้งโค้งแล้วออกแรงตอกอัดความแข็งแกร่งรุนแรง ยิ่งเข้าไปลึกเท่าไหร่ ตัวเธอเจ็บจุกเสียดหน้าท้องน้อยวูบวาบ
“แรงขึ้นกว่านี้อีก โอ้ว จะแตกแล้ว”
มือใหญ่ออกแรงฟาดก้นงอนพร้อมบีบขย้ำหนักหน่วงด้วยความหมั่นเขี้ยว ก่อนเขาโน้มตัวลงมาประทับตีตราความเป็นเจ้าของ กดจูบทำรอยรักเต็มแผ่นหลังขาวเนียนขณะอัดกระแทกกระทั้น
คุณการส่งความร้อนอุ่นวาบเข้าสู่ช่องทางรักด้วยความลืมตัว พลางปล่อยให้เมียบำเรอนอนหอบหายใจเหนื่อยหอบปลดปล่อยความอับอายลงบนพื้นกระท่อมแข็งๆ ตามลำพัง
หลังจากเสร็จสิ้นบทรักปลดปล่อยระบายอารมณ์ของชายหนุ่ม ไม่มีความห่วงใยหรืออะไรทั้งสิ้น แววตาว่างเปล่ามองสภาพหญิงสาวมีรอยราคีเต็มตัวด้วยฝีมือเขาอย่างน่าสมเพช
“ลุกขึ้นไปใส่เสื้อผ้าแต่งตัวได้แล้ว เป็นแค่เครื่องระบายอารมณ์ของฉันอย่ามาทำเป็นสำออย” คุณการลุกขึ้นมาสวมใส่เสื้อผ้าชุดเดิม มองร่างเปลือยเปล่าของพิมลแขนึกรังเกียจ
พิมลแขจำใจฝืนสังขารร่างกายอ่อนล้า ขาสั่นจนแทบลุกขึ้นยืนไม่ไหว ไม่ทันไรแผงยาคุมกำเนิดฟาดเข้าสู่ใบหน้าหวานบอบช้ำด้วยความตั้งใจของสามีไร้ใจ
“กินยาซะ! เพราะฉันไม่อยากมีลูกกับผู้หญิงเพศยาอย่างเธอ”
- ผู้เขียน
