บทที่6 รอยราคี
1745 คำ
พิมลแขกำแผงยาคุมกำเนิดหลายอันได้รับมาจากเขาด้วยความเจ็บปวดชอกช้ำทั้งกายทั้งใจ เขาเห็นเธอเป็นเพียงสิ่งของ เครื่องระบายอารมณ์ทางเพศเท่านั้น หญิงสาวจะต้องทานยาคุมตลอดเวลาอยู่ที่นี่หนึ่งเดือนเพื่อป้องกันความผิดพลาด เพราะเขาพูดออกมาเต็มปากว่าไม่อยากมีลูกกับผู้หญิงเพศยา เปรียบเสมือนขายตัวให้เขา
สถานะเธอตอนนี้แค่คู่นอน นางบำเรอ!
“ฮึก ห้ามร้องนะแข”
พิมลแขให้กำลังใจตัวเองหลังจากลับหลังแผ่นหลังร่างแข็งแกร่งเดินออกจากห้อง สร้างความอับอาย เจ็บช้ำน้ำใจที่ถูกเขาหักหามเธอจนหมดสิ้น
ร่างเปลือยเปล่ามีรอยราคีเต็มตัวพยายามหยันตัวลุกขึ้นจากบนพื้นแข็ง กัดฟันสู้กับความเจ็บปวดช่วงล่าง ขาสั่นไม่หาย ยังมีน้ำรักไหลย้อยออกมาจากกายสาวจนเธออับอายตัวเองถูกผู้ชายขึ้นชื่อว่าสามีแต่งในนามกระทำย่ำยีความเป็นศักดิ์ศรีลูกผู้หญิงย่อยยับ ก่อนแกะยาคุมกินทันที เพราะไม่อยากมีลูกกับผู้ชายไม่เคยเห็นคุณค่าในตัวเธอ
พิมลแขลากสังขารเก็บเศษเสื้อผ้าทิ้งไว้ข้างตัวที่ถูกคนใจร้ายฉีกกระชากทิ้งรุนแรง โหดร้ายป่าเถื่อนต่อหน้าออกจากห้องครัวอันน้อยนิดเพื่อตามหาห้องน้ำอยู่กลางแจ้ง
เธอทนไม่ไหวใช้ผ้าบางเป็นที่กั้นของการอาบน้ำชำระล้างคราบคาวโลกีย์ถูกเขาทิ้งประทับรอยเอาไว้ ใช้เวลาอาบน้ำไม่นานก็เสร็จออกมาพร้อมชุดใหม่
อย่างน้อยเขาก็ไม่ใจดำมากต้องให้เธอทนอยู่บนเกาะนี้สภาพชุดเดียวถูกฉีกกระชากจนไม่เหลือเศษผ้าชิ้นดี
“ทำไมถูไม่ออก เกลียด แขเกลียดพี่เล็ก คนใจดำ”
พิมลแขร้องไห้ปล่อยโฮระบายความเจ็บชอกช้ำกับความบริสุทธิ์ที่ถูกอสูรร้ายเหยียบย่ำ ก่อนสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงตะโกนโวยวายจากกระท่อมของคนเอาแต่ใจ
“ตายคาห้องน้ำหรือยังไงทำไมถึงไม่ออกมาสักที หรือว่าจะให้ฉันต้องใช้กำลัง!”
คุณการหงุดหงิดที่เห็นว่าเมียบำเรอตัวเองหายลับเข้าไปในห้องน้ำนานพอควร ใจแกร่งในอกร้อนรุ่มกลัวว่าเธอจะหนีหายเข้าไปในป่าจึงออกมาตามทาสรับใช้ด้วยตัวเอง
“โอ๊ย! จะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ”
หญิงสาวยังเจ็บข้อมือถูกเขาบีบรุนแรงจนเกิดเป็นรอยแดงสองข้างขณะมีอะไรกันร้อนแรงเมื่อสักครู่ มิหนำซ้ำถูกกระทำครั้งที่สองจากคนไม่ได้ดั่งใจต้องฉุดกระชากถึงห้องน้ำ
“ร้องไห้? เธอร้องไห้ทำไม หรือว่าเธอเสียดายเนื้อเยื่อบางๆ ไร้ประโยชน์นั่นเหรอ”
คุณการไม่รู้หรอกว่าคำพูดนั้นจะทำร้ายหัวใจชอกช้ำของคนตัวเล็กหนัก เขาทำเหมือนกับว่าการได้เป็นคนแรกของเธอมันไม่สำคัญอะไรหนักหนานัก
“คนใจร้าย”
“ก็ฉันไม่ใช่คนใจดีเหมือนแฟนเก่าเธอเนี่ย!”
“คุณไม่ใช่พี่เล็กของแข คุณมันเลวต่ำช้า ยิ่งกว่าสัตว์เดรัณฉานอีก!”
“พิมลแข”
คุณการทนไม่ไหวกับคำด่าต่อว่าของทาสรับใช้ตัวเล็กๆ จากที่เธออาบน้ำใหม่มารอบหนึ่งกลับกลายเป็นว่าต้องอาบน้ำชำระร่างกายเต็มตัวด้วยรอยราคีใหม่อีกรอบ เมื่อเขาจัดการลงทัณฑ์อสูรเมียบำเรอปากดี อวดเก่งกับคนขึ้นชื่อว่าผัวตัวเองอีกรอบหนึ่ง
“จำไว้อย่าอวดดีกับผัวอีก ไม่อย่างนั้นเธออาจจะไม่ได้กินข้าวทั้งวันเหมือนวันนี้ ก็แค่ผู้หญิงมีรอยราคีคาวเต็มตัว สดใหม่ได้แค่สองสามวันเท่านั้นแหละ!”
คุณการพ่นวาจาเผ็ดร้อนปวดแสบปวดร้อนหวังทำให้เธอเจ็บเจียนตาย ก่อนออกจากห้องน้ำหลังจากปลดปล่อยอารมณ์
“ฮึก ฮื่อๆ ทำไมชีวิตแขถึงไม่เคยมีความสุขกับเขาสักที คนต่ำต้อยอย่างแขคงมีแต่คนอื่นชอบเหยียบย่ำซ้ำเติมอีกตลอด ไม่มีใครต้องการแขเลยสักคน”
พิมลแขนเติบโตมาท่ามกลางความโดดเดี่ยว ตั้งแต่พ่อแม่ตัวเองเสียชีวิตไปตั้งแต่อายุหกขวบ เธอไม่เป็นที่ต้องการของใครแม้กระทั่งป้าสุนันทาเลี้ยงดูเธอแบบอดๆ อยากๆ หาว่าเธอเป็นตัวภาระสำหรับป้า
เด็กยากจนเกิดมาในซ่องสลัมถูกกลุ่มเพื่อนเด็กผู้หญิงรังแก อิจฉาเธอที่สวยกว่า เธอไม่มีเพื่อนเลยสักคนเดียว และยิ่งหญิงสาวโตเป็นสาวสะพรั่ง ฉายแววความสวยงามตามธรรมชาติทำให้เธอเกือบถูกข่มขืนจากพวกขี้เหล้าอยู่ในซอกละแวกนั้น
ตอนนั้นเธอเล่าให้ป้าฟังว่าเกือบถูกพวกคนเมาข่มขืนแต่หนีรอดออกมาได้ แท้ที่ป้าผู้เป็นความหวังดีและเป็นที่รักของเธอห่วงใย ปลอบประโลมกลับทำหน้าขึงไม่พอใจ
‘แกก็เหมือนแม่แกนั่นแหละที่แต่ก่อนเคยเป็นผู้หญิงขายตัว แกไม่ต้องเรียนต่อ ไปทำงานให้ฉัน เป็นเด็กเสี่ยเลี้ยงดีกว่า ได้เงินเยอะกว่า’
‘ป้า แต่แขไม่อยากขายตัวนะคะ’
‘นังนี่! เลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ แกต้องตอบแทนฉันที่ฉันเลี้ยงดูแกมา แกต้องทำ ขายตัวให้เสี่ยซะ!’
“แขไม่ทำ แขไม่อยากเป็นผู้หญิงขายตัว กรี๊ด!”
…
“พิมลแข เธอต้องเจ็บปวด ทุกข์ทรมานกว่าที่ฉันเคยเป็นมากกว่านี้ หนึ่งเดือนที่อยู่ที่เกาะนี้ เธอต้องเจ็บปวดทุรนทุรายจนฉันสะใจ!”
คุณการสลัดภาพใบหน้าขาวเนียนแดงก่ำเปรอะเปื้อนด้วยคราบน้ำตา รอยช้ำจากฝีมือคนพาลออกจากในหัว ทิ้งความรู้สึกเจ็บแปลบปลาบลึกๆ ลงไปลึกสุดขั้วหัวใจ วินาทีนี้เขาต้องการแก้แค้นผู้หญิงหลอกลวง คนที่เคยทำร้ายหัวใจเขาก่อน
“กรี๊ด!”
เสียงกรีดร้องดังจากห้องน้ำกลางแจ้งด้านหลังกระท่อมทำเอาใจแกร่งกระตุกวูบ สิ่งเดียวที่นึกถึงคือเครื่องสิ่งของระบายอารมณ์ของเขา
“พิมลแข!”
ร่างสูงใหญ่รีบวิ่งตรงถลาเข้าไปหาร่างเล็กนอนหมดสติข้างในห้องน้ำ ใบหน้าขาวนวลหน้าซีดเซียวจนเขาใจหาย
“แข เธอยังตายตอนนี้ไม่ได้ เธอต้องอยู่ให้ฉันทรมานอีกเยอะ ถ้าเธอจะตาย เธอต้องตายคามือฉันเท่านั้น”
คุณการช้อนอุ้มร่างเล็กไร้สติ เนื้อตัวมีรอยช้ำเต็มตัวบ่งบอกถึงความอับอายสำหรับลูกผู้หญิงที่มีราคีด้วยน้ำมือเขาเอง วินาทีนั้นเขาไม่รู้ว่าแอบเป็นห่วงใยเมียบำเรอสุดเคียดแค้นเสียแล้ว
“อื้ม อย่า อย่าทำอะไรแขเลย แขกลัว” คนนอนซมพิษไข้สูงขึ้นกระทันหันนอนฝันร้ายที่ฝังลึกในจิตใจ
“ขนาดหมดสติก็เพ้อละเมอได้ขนาดนี้”
คุณการหน้าซีดเมื่อเห็นแตะเนื้อต้องตัวร่างกายของหญิงสาวตัวร้อนจี๋ดั่งกับไฟ ใจแอบเป็นห่วงกลัวเชลยสาวจะเป็นอะไรไป เพราะเขายังไม่ทรมานเธอให้สาแก่ใจเท่าที่ควร
“โดนแค่นี้ถึงกับไข้ขึ้น สำออย!”
สุดท้ายคนคิดว่าสั่งทาสรับใช้ดูแลเขาที่เป็นเจ้าชีวิตมัจจุราชของเธอ ต้องกลายเป็นคนดูแลคนไข้จำเป็นด้วยน้ำมืออสูรร้าย คุณการผู้ไม่เคยทำหน้าที่เช็ดตัวคนป่วยให้ใคร พิมลแขเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขาฝืนใจทำ
จนกระทั่งตอนตีสาม ไข้เคยขึ้นสูงกลับลดลงตามอาการที่เขาเช็ดตัวให้ทาสเชลยสาวมีรอยราคีเต็มตัวจนดีขึ้น คนพร่ำเพ้อละเมอด้วยพิษไข้ต้องการความอบอุ่น และเขาไม่ใช่พระเอกในนิยายต้องเสียสละให้ผู้หญิงอ่อนแอนอนบนเตียงนุ่ม
อ้อมกอดอบอุ่นจากสามีสมรสในนามเผลอทำเอาพิมลแขซุกไซร้หาความอบอุ่นนอนซบอกแกร่ง พลอยทำเอาเขาแปลกใจตัวเองที่นอนกอดกับผู้หญิงร่างนุ่มนิ่มบนเตียงเดียวกันโดยไม่ได้ทำอะไร ผิดวิสัยชายหนุ่มเจ้าชู้นักรักชอบล่าเหยื่อสาวหิ้วจากไนต์คลับแทบทุกคืน
“เธอเป็นคนแรกนะที่ทำให้น้องชายฉันสงบนิ่งที่นอนกอดเธอได้ไม่ต้องทำอะไร ยายแม่มด ยายปีศาจน้อย”
…
พิมลแขรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาหลังจากเมื่อคืนนอนกอดหมอนข้างที่เธอโปรดปราน ทว่าคิดได้ว่าเธอมาอยู่กับสามีใจดำที่เกาะส่วนตัวของเขานี่น่ากลับลืมตาตื่นตกใจเห็นอกแกร่งตรงหน้า ทำเอาใจดวงน้อยจะวูบลง ใจสั่นหวั่นไหวที่ตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของเขา
“คุณการ!”
“ตื่นเช้าไปทำไม อากาศยังดีอยู่ นอนต่อ” มิหนำซ้ำเธอถูกแรงบีบรัดจากอ้อมกอดอบอุ่นหัวใจสำหรับคนโดดเดี่ยวมาตลอด
“คุณการ คุณจะมานอนกอดแขไม่ได้นะคะ คุณอย่าลืมสิว่าคุณตั้งกฎอะไรไว้บ้างในสัญญาหนึ่งปีของเรานะ”
พิมลแขตกใจเอ่ยเตือนสติเขาด้วยเสียงสั่น เธอกลัวใจตัวเองว่าเผลอตกหลุมรักคนใจร้ายซ้ำอีก ไม่อยากเสียใจซ้ำซาก ผิดหวังอย่างที่ผ่านมา
“ทำไม! แตะต้องไม่ได้เลยงั้นเหรอ แล้วใครกันล่ะที่เช็ดตัว เป็นคนคอยเฝ้าไข้ให้กับทาสรับใช้ตัวเองจนดีขึ้น ถ้าไม่ใช่ฉัน!”
คุณการลืมตาตื่นขึ้นจ้องมองหน้าคนป่วยสาวที่พอดีขึ้นเริ่มแผลงฤทธิ์ดื้อพยศใส่ ความจริงเขาตื่นนานที่เธอขยับตัว ทว่าทำเป็นแกล้งหลับเพื่อรอเธอจะทำอะไรบนใบหน้าหล่อเหลา
“เช็ดตัว!” พิมลแขหน้าซีดเผือด แสดงว่าเมื่อคืนเขาอาจลวนลามปลุกปล้ำเธอยามที่ไร้สติ
“จะกลัวอะไร ของพวกนี้ฉันก็เคยเห็นมาหมดแล้ว ของจืดชืดไร้อารมณ์ กินแค่ครั้งเดียวก็กระเดือกซ้ำไม่ลง!”
“ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยแขทำหน้าที่อื่นเถอะค่ะ แขคงไม่ใช่ผู้หญิงสวย หมวย อึ๋มของคุณที่เคยควงเป็นคู่นอนด้วย” พิมลแขเจ็บแปลบหัวใจหมดเมื่อเขาดูถูกดูแคลนว่าเธอไม่ได้เรื่องบนเตียง ดีอีกที่เขาจะได้มาเหยียบย่ำร่างกายเธอทุกคืน
“แต่บังเอิญว่าเกาะนี้มีแค่เธอเป็นผู้หญิงคนเดียว เธอต้องเป็นเครื่องระบายอารมณ์ให้ฉันทุกคืน”
“แขไม่ใช่สิ่งของ และแขก็ไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ของใคร แค่นี้ที่คุณการทำกับแข มันก็เหมือนกับว่าแขเป็นผู้หญิงขายตัว!”
- ผู้เขียน
