“โหล ๆ หนึ่งโหล ฉองโหล ฉามโหล คุงย่าคงฉวยของปลีอยู่ไหน ยับฉาย ๆ หน่อยฮับ”
“คุงย่าคงฉวยของปลังยับฉายหยางชายคงหย่อหน่อยฮับ อาโหล ๆ คุงย่าอาโหลหน่อยฮับ”
“ย่ารับสายตั้งนานแล้วค่ะ ทำไมวันนี้ตื่นกันเร็วคะ พระอาทิตย์ยังไม่ยิ้มแฉ่งเลย” เอวาแปลกใจที่หลานชายโทร.มาหาตั้งแต่ตะวันยังไม่โผล่พ้นขอบฟ้า เสียงใสเจื้อยแจ้วแข่งกับเสียงนกกาที่โบยบินออกหาอาหาร
“ปลียิ้มแฉ่งฮับ”
“ปลังยิ้มแฉ่งแย้วฮับ”
“ปลีกับปลังเปิดกล้องค่ะ ขอย่าดูคนหล่อยิ้มแฉ่งหน่อยซิว่าจะหล่อแค่ไหน”
“ยิ้มแฉ่งยอคุงย่าเยย” เสียงสดใสของปลีกับปลังยังเจื้อยแจ้ว ปลายนิ้วชี้ป้อม ๆ จิ้มไปที่หน้าจอโทรศัพท์เพื่อเปิดกล้อง
ทันทีที่ปรากฏใบหน้าก็มาพร้อมกับรอยยิ้มที่ไม่ว่าใครได้เห็นก็ต้องยิ้มตาม
“ยิ้มแฉ่งแล้วหล่อที่สุดเลยค่ะ” เอวาชมความน่ารักของหลานชายตัวน้อย
“ดีเอ็งเอดีฮับ”
“ปลีหย่อเหมืองปะป๊า”
“ปลังน่ายักเหมืองหม่าม้า”
“ปลีน่ายักเหมืองคุงย่า
