"มึงเป็นอะไรไอ้โฬม นั่งเอ๋อตั้งแต่กลับมาจากไปส่งไนท์ที่ลานกิจกรรมละ" เวกัสว่าเมื่อเห็นโฬมนั่งทำหน้าราวกับกำลังเพ้อฝันอะไรอยู่
"มึงสองคนว่าชีวาสวยขึ้นป่าววะ ตอนปีหนึ่งยังเป็นยัยแว่นเฉิ่มๆ อยู่เลย แต่พอขึ้นปีสองทำไมกลายเป็นนางฟ้าไปได้ว่ะ" โฬมตอบแต่ก็ยังนั่งเท้าคาง ตาลอย ยิ้มหวานอยู่ท่าเดิม พลางนึกถึงชีวาตอนปีหนึ่งที่ใส่เสื้อนักศึกษาตัวใหญ่ๆ กระโปรงพลีทยาวเกือบถึงตาตุ่ม หน้าจืดๆ แล้วยังใส่แว่นหนาเตอะ แต่พอมาเจอเธอวันนี้เธอไม่ได้ใส่แว่นหนาๆ เหมือนอย่างเคย แต่การแต่งตัวก็ไม่ได้ต่างจากเมื่อก่อนสักเท่าไหร่ เพียงแค่กระโปรงสั้นขึ้นแต่ก็ยังคลุมเข่า เสื้อตัวเล็กลงแต่ก็ไม่ได้รัดจนเห็นรูปร่าง แต่งหน้าบางๆ แก้มอมชมพู เห็นแล้วอยากจะจับมาฟัดให้หายมันเขี้ยว
"กูก็เห็นเหมือนเดิม" อธิว่า
"กูก็ว่างั้น แค่ตอนนี้ไม่ได้ใส่แว่นก็แค่นั้น" เวกัสเห็นด้วยกับอธิ
"เพราะสายตามึงสองคนมีแต่น้องไนท์ไง มึงเลยไม่เห็นเหมือ
