“เลี้ยงแมวน้อยเอาไว้ก็ไม่บอก ปกปิดซะไม่มิดเชียว” ผู้ชายคนที่เขาเห็นฉันครั้งแรก เอามือมาเชยคางฉัน ซึ่งฉันรีบก็เบี่ยงหน้าหลบทันที ก่อนจะวิ่งไปอยู่ข้างหลังคุณแบล็คเบิร์น เขาดูไม่น่าไว้ใจพอๆกันเลย แต่ยังไงคุณแบล็คเบิร์นก็ยังน่าไว้ใจกว่า
“กลัว” เขาเอี้ยวหน้ามาถาม
“…”ฉันไม่ตอบแต่พยักหน้าให้เขาเบาๆ ผู้ชายคนนั้นดูหน้าตากะลิ้มกะเหลี่ย ตาเฉี่ยวๆของเขาไล่มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า โดยไม่คำนึงว่าฉันจะอายกับสายตาจาบจ้วงของเขาแค่ไหน
“ไอ้วายุ มึงถอยไปดิ๊” คุณแบล็คเบิร์นผลักคนที่ชื่อวายุออกให้พ้นทาง ซึ่งเขาทิ้งตัวลงโซฟาคนละตัวกับคุณแบล็คเบิร์น ฉันค่อยๆ นั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกันกับเขา เว้นระยะห่างพอสมควร มือบางกุมกันไว้แน่นราวกับกลัวจะได้รับการลงโทษจากเขา
“หวงเชี่ยไรนักหนาวะ กูแค่มอง” เขาเถียงอย่างไม่สนสายตาดุของอีกฝ่าย
“เดี๋ยวกูควักลูกตาออกมาซะ”
“เออๆ กูไม่มองก็ได้...ว่าแต่แมวน้อยเธอขึ้นไปบนนั้นทำไม” ไม่
