“ตายแน่ๆลิลเอ๊ย” ฉันกอดเข่าร้องไห้อยู่บนแผ่นปูนได้สักพัก ก่อนจะตั้งสติแล้วค่อยๆ ก้าวขาลงไป ถ้าจะลงจากตรงนี้ฉันต้องกระโดดลงไปบนจั่วหลังคานั่น
หวังว่าฉันจะไม่กลิ้งหลุนๆ ลงไปบนพื้นก่อนตกลงหลังคานะ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น แม้แต่ชื่อของฉันก็ไม่เหลือ
ฮื่อ...บอกสิว่าไม่มีอะไรต้องห่วงลลิล
“เชี่ย!! ไอ้เชี่ยแบล็ค บ้านมึงมีผีผู้หญิงนั่งห้อยขาอยู่บนชั้นสองเว้ยเฮ้ย!”
ซวยแล้วไง ยังไม่ทันที่ฉันจะกระโดดลงไปบนหลังคา ก็ต้องตกใจเมื่อมีผู้ชายคนหนึ่งเขาเดินลงมาจากรถเฟอร์รารีสีดำที่วิ่งเข้ามาจอดเมื่อสักครู่
ฉันมัวแต่กะระยะเลยไม่ทันระวังตัวถูกเขาเห็นเข้าจนได้ แต่ถึงหลบก็หลบไม่ได้หรอก โล่งซะขนาดนี้ ไม่นานชายชุดดำเป็นสิบชีวิตก็วิ่งกรูกันออกมาดูตามเสียงของผู้มาใหม่ เขาส่งเสียงเอะอะ รียกคนที่ชื่อแบล็คออกมาดูผีผู้หญิงที่เขาว่า ซึ่งนั่นก็คือฉันเอง ตูยังไม่ตายว้อย!
“นายครับ! คุณลลิลจะฆ่าตัวตาย” เสียงโหวกเหวกโวยวา
