“ทำตามข้อตกลงของฉัน ไม่อย่างนั้นก็รอรับศพอีนี่ได้เลย”
ซ่า~
ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาช้าๆ เมื่อสัมผัสได้ถึงความหนาวเย็นจากน้ำที่สาดเข้ามาปะทะร่างกาย เสื้อนักศึกษาที่เปรอะเปื้อนน้ำแดงขาดวิ่น จนมองเห็นบราเซียร์ลูกไม้ที่ปกปิดหน้าอกอยู่ แรงลมที่พัดเข้ามาเป็นระยะทำให้ร่างบางหนาวจนสั่น เสียงขากรรไกรกระทบกันดัง กึก กึก ฉับพลันพอลืมตาขึ้นเต็มตาก็ต้องหรี่ลงเมื่อแสงสีส้มเข้มของพระอาทิตย์ยามเย็นสาดส่องเข้ามาในดวงตา
พยายามมองไปรอบๆ มีลักษณะเหมือนท่าเรือขนส่งสินค้า เพราะฉันเห็นเรือขนส่งขนาดใหญ่จอดเทียบท่าอยู่
ตึก! ตึก! ตึก! ตึก!
เสียงฝีเท้าหลายคู่ เดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าฉัน ร่างสูงบดบังแสงอาทิตย์ยามโพล้เพล้ไว้ได้พอดิบพอดี ฉันพยายามเพ่งมองคนตรงหน้าที่ไม่เคยรู้จักอย่างหาคำตอบ
“พวกคุณเป็นใคร พี่ตฤณล่ะ พี่ตฤณ!” ฉันร้องเรียกคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่ชายซึ่งยืนอยู่กับชายฉกรรจ์หลายสิบคน เขาทำเพียงเบือนหน้าห
