แกร๊ก!
หลังจากฉันเดินวนไปวนมาอยู่นาน ประตูห้องก็เปิดออกด้วยมือคุณแบล็คเบิร์น เขาถือเอกสารอะไรบางอย่างไปวางไว้บนโต๊ะด้วยสีหน้านิ่งๆ
“ทำไมยังไม่นอน”
“คือลิล” ฉันลุกขึ้นเดินตามหลังคุณแบล็คเบิร์น ที่กำลังเดินเอาถุงกระดาษไปวางลงปลายเตียง เขานั่งลงใกล้ๆถุงนั้น ก่อนจะยื่นมันมาให้ฉัน
“ของเธอ”
“คะ” ฉันเอื้อมมือไปหยิบถุงกระดาษที่คุณแบล็คเบิร์นยื่นให้ ข้างในคือกระเป๋าและกุญแจรถของฉัน ฉันลืมไปเลยนะ ว่าเคยมีของเหล่านี้ด้วย
“ขอบคุณค่ะ” ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาปรากฏว่าหน้าจอมืดมิด มันปิดเครื่องสงสัยแบตจะหมด ไม่มีที่ชาร์จแบตด้วยสิ
“จะรีบโทรหาใคร ดึกแล้วมานอน”
“คุณมีที่ชาร์จแบตมั้ยคะ ลิลขอยืม อ๊ะ!” เมื่อเห็นว่าฉันยังยืนอยู่ไม่ยอมเข้านอนตามที่เขาบอก คุณแบล็คเบิร์นคว้าแขนฉัน ดึงให้นั่งลงบนตักแกร่งของเขา
“พรุ่งนี้ค่อยชาร์จ”
“ปล่อยลิลก่อนค่ะ คุณเมาใช่มั้ยคะ” ฉันพยายามเบี่ยงตัวหลบคางของคุณแบล็คเบิร์นที่ก
