แต่เธอฟุบร่างกอดตัวเองอยู่ที่ประตูห้อง ปล่อยให้น้ำตารินไหลสะอื้นอยู่แบบนั้น ขดตัวเหมือนนกน้อยที่หนาวเหน็บในค่ำคืนที่เดียวดาย ร่างกายผ่ายผอมมีรอยแผลเป็นทั่วร่าง ผิวเนื้อที่เคยเต่งตึงกลับเหลือเพียงแค่กระดูกเดินได้ ดวงตาบวบช้ำ ขอบตาคล้ำลึกโหล ริมฝีปากแห้งแตก ลำคอแสบร้อนกลืนน้ำลายแทบไม่ลง
คุณธรรมกลับมาบ้านกลางป่าในเวลาดึกพอสมควร แม้ว่าค่ำมืดแบบนี้จะไม่ควรเดินทาง แต่เขาก็ทนคิดถึงเด็กสาวที่ถูกกักขังเอาไว้ไม่ไหว หัวใจของเขามันร่ำร้องเรียกหาเธอจนว้าวุ่นใจตลอดทั้งวัน
ชายหนุ่มชะงักฝีเท้าที่กำลังจะก้าวเข้าห้องเมื่อสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่าง ในห้องมืดมิด แต่เขาถือตะเกียงเข้ามาหลังจากไขประตู ทำให้มองเห็นร่างเล็กที่ขดตัวอยู่ที่ประตู
“นี่ถึงขนาดมานอนรอฉันที่ประตูเลยเหรอ” คุณธรรมคิดเอาว่าเด็กสาวมานอนรอเขาหน้าประตู ร่างสูงจึงเดินไปยังเตียงวางตะเกียงเอาไว้ที่โต๊ะตัวเตี้ยใกล้ๆ หัวเตียง ก่อนเดินมาตวัดอุ้มร่
