“ไม่อายหรอกครับ ผมสงสารแม่”
“แม่ของเราไม่มีเงินซื้อรองเท้าให้เหรอไง” คุณธรรมเสียงแผ่วลงในทันทีที่คิดว่าภรรยาและลูกลำบาก
“ไม่ใช่หรอกครับ ผมเป็นคนขอแม่ใส่รองเท้าคู่นี้เอง มีพี่คนหนึ่งเป็นนักกีฬาอยู่ในซอยนั้น เขาให้ผมมา ผมเลยใส่ไปโรงเรียนจะได้ประหยัดเงินไม่ต้องซื้อใหม่ ผมสงสารที่แม่ต้องทำงานหนัก อีกอย่างแม่จะได้เก็บเงินส่วนนั้นไปทำอย่างอื่น”
จริงที่ภาสวิชญ์อยากใส่รองเท้าคู่นี้เอง เพราะประทับใจรุ่นพี่ในซอยที่เคารพรัก ใจนักเลง และเป็นลูกผู้ชาย ไม่ใช่ไม่มีเงินซื้อรองเท้าอย่างที่คุณธรรมเข้าใจ แต่เด็กน้อยไม่อธิบายให้พ่อเข้าใจ อยากให้พ่อเห็นใจแม่มากๆ
“โธ่... ลูก” คุณธรรมมือสั่นดึงลูกมากอด
“แล้วเพื่อนไม่ล้อหรือลูก” ชายหนุ่มถามลูกชายตัวอ้วนที่ตอนนี้มีรองเท้าใหม่ เพราะเขาซื้อให้
“ล้อครับ แต่ผมไม่สนใจ ผมสนใจแม่ สนใจน้อง และสนใจเรียนมากกว่าเรื่องไร้สาระพวกนั้น”
คุณธรรมถึงกับพูดไม่ออก “ผมคิดว
