“หัวเราะได้ แต่ต้องมีเหตุผล ถ้าหัวเราะพร่ำเพรื่อคือคนบ้า” คุณธรรมถึงกับสะอึกในคำของบุตรชาย
“ขอคุยด้วยหน่อยสิไอ้ตัวเล็ก” ดังนั้นจึงเลิกหัวเราะแล้วเข้าเรื่องที่สำคัญทันที
“ผมไม่ใช่ไอ้ตัวเล็ก ผมโตแล้ว ลุงมีธุระอะไรก็พูดมา ผมกับน้องไม่มีเวลาว่างนักหรอกนะ”
บ๊ะ! ไอ้เจ้าลูกชายตัวแสบพูดเสียจนเขาเหมือนผู้ใหญ่ไร้สาระทีเดียวเชียว
“เอ้า... ไม่เด็กก็ไม่เด็ก ฉันมีเรื่องจะถามหนูสองคน” คุณธรรมครุ่นคิด การจะบอกเด็กๆ ว่าเขาเป็นพ่อดูจะทำให้ลูกทั้งสองของเขาที่มองตาปริบๆ ตกใจเป็นได้ เขาควรสร้างสัมพันธไมตรีกับเด็กๆ ก่อน
“ลุงจะถามอะไร ถ้าไร้สาระผมกับน้องไม่ว่างจะคุยด้วยนะ” เจ้าลูกชายตัวอ้วนแต่ท่าทางนักเลงกอดอกมองเขาด้วยสายตาที่เหนือชั้นกว่า คุณธรรมยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเองฉาดใหญ่ บรรยายความรู้สึกตอนนี้ไม่ถูก คราแรกดีใจที่มีลูกทีเดียวสองคน แต่ตอนนี้ชักอยากจะกุมขมับ
“ถามเรื่องพ่อของเราสองคนน่ะ”
“พวกเราไม่มีพ
