แค่ได้ยินประโยคนั้นคุณธรรมแทบจะไชโยดังๆ ลูกๆ ของเขามีอาการตอบสนองกับของที่เขาซื้อมาฝากแล้วนั่นเอง
“อยากได้เหรอ” ภาสวิชญ์หันไปถามน้องสาว ไม่ได้มีท่าทีดุน้องแต่กำลังมีสีหน้าลังเล คุณธรรมดูออกว่าลูกชายของเขารักน้องมากๆ ความรู้สึกอบอุ่นในหัวใจที่ไม่รู้ว่ามันมาจากไหนซ่านเข้ามาอย่างปัจจุบันทันด่วน
“ค่ะ” ภัคจิราพยักหน้าให้พี่ชายตาปริบๆ เขย่าแขนป้อมๆ นั้นอย่างออดอ้อน ภาสวิชญ์ยกมืออวบๆ ขึ้นลูบศีรษะน้องสาวโยกไปมาแล้วยิ้มให้อย่างรักใคร่ ภาพนั้นทำให้คุณธรรมน้ำตาแทบไหล หัวใจสั่นสะท้านด้วยความตื้อ
“งั้นเลือกเอาสิ” ภาสวิชญ์ตอบน้องสาวง่ายๆ เหมือนไม่ต้องคิดอะไรมาก เป็นโอกาสที่คุณธรรมคิดว่าเหมาะที่สุดที่เขาจะเอ่ยขอ
“ถ้าอยากได้ให้หมดเลย แต่มีข้อแลกเปลี่ยน” คุณธรรมปิดถุงข้าวของแล้วนั่งยองๆ มองหน้าลูกน้อยทั้งสอง
“อย่าเลย ของเล่นพวกนี้ไร้สาระ ผมไม่มีเวลาเล่นมันหรอก เอาไว้ให้เด็กๆ เถอะ ผมโตแล้วไม่เล่น ส่วนช
