รักเราขมเกินกว่าจะคาย

ตอนที่ 7 ถูกทอดทิ้งอีกครั้ง

หนึ่งเดือนต่อมา...

นิรดาที่เพิ่งจะกลับจากโรงเรียนถึงกับเลิกคิ้วสูงเมื่อเห็นเจ๊แดงเจ้าของบ้านเช่ายืนอยู่ที่หน้าบ้าน ปกติเวลาที่เจ๊แดงมาบ้านน้าสาวของเธอจะต้องออกมายืนคุยด้วยทุกครั้ง แต่ทว่าครั้งนี้กลับไร้เงาของน้าสาว

ซึ่งมันผิดปกติ

และความผิดปกตินี้ก็ทำให้เธอหวั่นใจแปลกๆ เซ้นส์ของเธอบอกว่ามันจะต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่นอน ความเงียบผิดปกติของบ้านเหมือนไม่มีคนอยู่กอปรกับช่วงหลายวันที่ผ่านมาที่เธอรู้สึกว่าน้าสาวแปลกไป ไม่ค่อยดุด่าหรือว่าพร่ำบ่นเธอเหมือนที่ผ่านมาก็ยิ่งทำให้รู้สึกว่ามันจะต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นอย่างแน่นอน

ระหว่างที่เดินไปหาเจ๊แดงก็ภาวนาขออย่าให้มีเรื่องร้ายอะไรเกิดขึ้น

“สวัสดีค่ะเจ๊แดง”

“อ้าว! นี่ยังไม่ย้ายออกไปอีกเหรอ ก็ไหนนังนาตยาน้าสาวเราบอกจะย้ายออกก่อนเที่ยงไง” เจ๊แดงสงสัย เริ่มรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันทีเมื่อคิดว่าตัวเองอาจจะถูกนาตยาหลอกให้คืนเงินมัดจำและเงินประกันบ้าน ทว่าพอเห็นใบหน้าซีดเผือดของเด็กสาวในชุดนักเรียนมอปลายก็เดาได้แล้วว่าไม่ใช่ตนที่ถูกนาตยาหลอก แต่เป็นหลานสาวของอีกฝ่ายต่างห่างที่ถูกน้าสาวของตัวเองหลอกต้มจนเปื่อย

“ย้ายออก? หมายความว่ายังไงคะ?” นิรดาถามเสียงสั่น มองเข้าไปในบ้านที่เงียบผิดปกติด้วยสายตาสั่นไหว ความกลัวทำให้น้ำเสียงของเธอสั่นเครือยิ่งกว่าเดิม “...น้านาตแจ้งคืนบ้านเจ๊แดงเหรอคะ?”

ไม่หรอก

น้านาตคงไม่ทำกับเธอแบบนี้

“ก็ใช่ไง นังนาตยาน้าเรามันแจ้งคืนบ้านเจ้ตั้งแต่เดือนก่อน เมื่อวานมันก็เข้าไปเอาเงินมัดจำกับค่าประกันบ้านกับเจ๊แล้ว บอกว่าวันนี้จะย้ายออกก่อนเที่ยงเจ๊ถึงได้ให้คนเข้ามาทำความสะอาดเพราะคนใหม่เขาจะเข้ามาอยู่อาทิตย์หน้า นังนาตยามันไม่ได้บอกเราเหรอว่าจะย้ายออก”

“ไม่ได้บอกค่ะ” นิรดาส่ายหน้ารัว ใบหน้าสวยซีดเผือด รู้สึกแข้งขาอ่อนแรงเกือบทรงตัวไม่อยู่ ไม่คิดว่าน้าสาวจะกล้าทำกับเธอได้ถึงเพียงนี้

ทิ้งเธอให้อยู่อย่างโดดเดี่ยวได้ยังไง

“เวรกรรม!” เจ๊แดงยกมือทาบอก มองเด็กสาวด้วยสายตาเวทนา ไอ้สงสารมันก็สงสารอยู่หรอกแต่จะให้เด็กมันอยู่ต่อก็ทำไม่ได้เพราะตนเซ็นสัญญาเช่าบ้านหลังนี้กับผู้เช่ารายใหม่ไป แล้วคนใหม่ก็กำลังจะย้ายเข้ามาอยู่ในอีกไม่กี่วัน “แล้วจะทำยังไงล่ะทีเนี่ย บ้านหลังนี้เจ๊ก็เซ็นสัญญาเช่ากับคนใหม่ไปแล้ว ไม่งั้นเจ๊ก็ให้เราเช่าต่อได้อยู่หรอก”

“ละ... แล้วหนูสามารถอยู่ที่บ้านหลังนี้ได้ถึงวันไหนคะ” นิรดาถามเสียงแผ่ว พยายามกลั้นเสียงสะอื้นและน้ำตาที่คลอหน่วยไม่ไห้ไหลออกมา เธอจะสอบปลายภาคอาทิตย์หน้าถ้าได้อยู่ที่บ้านหลังนี้ไปจนถึงวันสอบเสร็จก็คงดี

“ความจริงเจ๊นัดช่างเข้ามาซ่อมแซมบ้านพรุ่งนี้”

“พรุ่งนี้เหรอคะ?”

“ใช่ พรุ่งนี้”

พรุ่งนี้มันเร็วเกินไป

เร็วมากจนเธอตั้งตัวไม่ทัน

“หนูยังไม่ได้เก็บของเลยค่ะ วันนี้หนูน่าจะย้ายออกไม่ทัน” นอกจากเธอจะยังไม่ได้เก็บข้าวของแล้ว วันนี้เธอก็คงหาที่อยู่ใหม่ไม่ได้ในทันทีเช่นกัน

“เห้อ!” เจ๊แดงถอนหายใจแรง รู้สึกเครียดไปด้วยไม่ต่างจากเด็กสาว “งั้นเจ๊จะเลื่อนช่างให้เข้ามาซ่อมแซมบ้านเป็นวันมะรืนแล้วกัน แต่ถ้าให้เจ๊เลื่อนอีกก็คงไม่ได้หรอกนะเพราะอาทิตย์หน้าคนใหม่ก็จะเข้ามาอยู่แล้ว นี่ก็ยังไม่รู้ว่าจะต้องซ่อมอะไรบ้าง”

“หนูเข้าใจค่ะ ขอบคุณเจ๊มากนะคะ”

“อย่าว่าเจ๊ใจร้ายใจดำเลยนะ ถ้ายังไม่ได้ทำสัญญากับคนใหม่เจ๊ก็พอจะอนุโลมให้เราอยู่ต่อได้อีก แต่เจ๊ทำสัญญาไปแล้วไงมันก็เลยต้องเป็นแบบนี้ เห้อ! ถ้าจะโทษก็โทษนังนาตยาน้าสาวเราโน้น เป็นน้าประสาอะไรทำกับหลานสาวแท้ๆของตัวเองได้ลงคอ ใจดำผิดมนุษย์มนา”

เกิดมาอายุห้าสิบกว่าปี เห็นคนมาก็มากทว่ายังไม่เคยเห็นใครใจร้ายใจดำเท่ากับนังนาตยามันเลยจริงๆ ที่เขาพูดกันว่านาตยาเอาหลานสาวมาอยู่ด้วยก็เพราะเงินที่แม่ของหลานฝากเอาไว้ให้ลูกเขาก็จริงสินะ อีหรอบนี้ก็คงไม่พ้นใช้เงินหลานหมดก็เลยทอดทิ้งหลานเอาตัวรอด

เวรกรรมของเด็กมันจริงๆที่มีน้าสาวแบบนี้

“ถ้างั้นเ**กลับก่อนแล้วกัน”

“... สวัสดีค่ะ”

น้ำเสียงสั่นๆกอปรกับใบหน้าเศร้าๆนัยน์ตาโศกที่เริ่มแดงก่ำและมีน้ำใสๆคลอหน่วย ดูก็รู้ว่าเด็กมันกำลังจะร้องไห้ ทำให้เจ๊แดงผู้ที่ไม่เคยสนใจอะไรมากกว่าเงินมองอย่างลังเล ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนพยักหน้าส่งสัญญาณให้คนของตัวเองเดินออกจากบ้าน

นิรดาไม่รู้ว่าเธอเดินเข้ามาในบ้านได้ยังไงโดยที่ไม่หกล้มลงไปกองกับพื้น ความรู้สึกมากมายสารพัดสารพันความรู้สึกที่ประเดประดังเข้ามา ทั้งความเศร้าโศก เสียใจ เจ็บปวด ผิดหวัง น้อยใจ เหนื่อยล้า และความรู้สึกอ้างว้างโดดเดี่ยวไม่เหลือใคร ทำให้เธอกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ ร้องไห้ออกมาอย่างหนักทันทีที่เดินเข้าไปถึงห้องนอนตัวเอง

เธอร้องไห้ออกมาหนัก ร้องจนนัยน์ตาแดงก่ำ

แต่ทว่าเธอก็ไม่สามารถนอนร้องไห้เสียใจได้นานตามที่ใจต้องการ เพราะต้องลุกขึ้นมาเก็บเสื้อผ้าและของใช้จำเป็นที่มีอยู่น้อยนิดลงกระเป๋า เจ๊แดงอนุญาตให้เธออยู่ที่นี่ถึงพรุ่งนี้ แต่ทว่าพรุ่งนี้เธอยังไม่รู้เลยว่าตัวเองจะไปอยู่ที่ไหน

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเร็วมาก มากจนเธอตั้งตัวไม่ทัน