เกือบสองชั่วโมงที่ลิเดียอยู่ในห้องฉุกเฉินก่อนที่คุณหมอจะออกมาแจ้งอาการแล้วเคลื่อนย้ายคนเจ็บไปที่ห้องพัก
สายตาหลายคู่จับจ้องมาที่สองหนุ่มที่แย่งกันห่วงใยคนเจ็บมากพอๆ กัน แต่สายตาของคนทั้งคู่ที่ไม่แคร์ใครทั้งนั้นหยุดความอยากรู้อยากเห็นของทุกคน
แกร๊ก~
“เดีย/เดีย” สองเสียงดังประสานกันก่อนที่ร่างสูงโปร่งจะเดินเข้าไปประกบคนละฝั่งทันทีที่คุณหมอและเจ้าหน้าที่ปล่อยให้คนเจ็บพัก
ลิเดียตกใจจนเป็นลม แรงกระแทกไม่ได้หนักหนาอะไรเพราะรถเบรคทัน จะมีก็ช่วงหางคิ้วที่กระแทกกับรถในตอนที่ล้มลง
ขอบตาที่บอบช้ำค่อยๆ เปิดขึ้น ตากลมกลอกกลิ้งไปมามองผู้ชายทั้งสองคนที่คว้ามือของเธอไปกุมเอาไว้คนละข้าง
“เลิกตีกันหรือยัง”
“เลิกแล้ว จะไม่มีใครตีกับใครทั้งนั้นเดียสบายใจได้นะ” พายุเป็นเจ้าของประโยค ในขณะที่ฮิวโก้รีบสมทบขึ้นมา
“พี่ขอโทษนะ พี่จะไม่ไปไหนแล้วทั้งนั้นพี่จะอยู่ตรงนี้กับคนที่พี่รัก ขอโทษนะครับ” ดวงตาของล
