@วันต่อมา
“ทำไมหมอถึงไม่อนุญาตให้กลับ เดียยังเจ็บตรงไหนอยู่หรือเปล่า”
“นั่นน่ะสิ พี่ว่าแผลมันก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไร หรือมันลึกมาก”
“ขอดูแผลหน่อยสิ หรือเดียทนพิษบาดแผลไม่ไหว?”
“พอ!” ลิเดียยกมือขึ้นห้ามเมื่อสองหนุ่มตั้งท่าจะวุ่นวายกับแผลเธอ แม้มันจะเกิดขึ้นเพราะความห่วงใยล้วนๆ แต่การถูกรุมมันกำลังทำให้คนตัวเล็กตั้งรับไม่ทัน
“มันไม่ใช่แบบนั้น คือแบบมันแค่ยังเพลียๆ” ตากลมกลอกกลิ้งบนใบหน้าคมของคนทั้งคู่สลับกันไปมา วันนี้พายุสวมชุดสีดำทั้งตัว หน้าหล่อๆ ตึงๆ หยุดมองที่เธอ เช่นเดียวกับอีกคนที่สวมเสื้อขาวกับกางเกงยีนส์สีซีดๆ แต่เบ้าหน้าราวกับฟ้าประทานคือหล่อละมุนมาก ความกลัวว่าจะเสียคนทั้งคู่ไปอยู่ๆ มันก็ประเดประดังเข้ามา
“ย้ายโรงพยาบาลดีปะ ถ้าที่นี่ยาไม่ดียาไม่แรงก็ย้ายที่ใหม่” พายุเท้าสะเอวออกความเห็น เช่นเดียวกับฮิวโก้ที่กดใบหน้ารับเห็นด้วย
“เอาแบบนั้นก็ดีเหมือนกัน ย้ายของเลยดีไหม”
“เอ
