เพราะความใจร้อนเวนิกาจึงเร่งฝีเท้านำหน้าภคินตรงไปยังทางเดินด้วยหัวใจที่เต้นระรัว กระทั่งหยุดยืนอยู่หน้าห้องด้านในสุด ตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูก มือที่ชื้นเหงื่อเอื้อมไปหมายจะเปิดประตู แต่ต้องชะงักงันเมื่อเห็นร่างสูงเจนตายืนโดดเด่นอยู่กลางห้อง
บนเตียงคนไข้ ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าละม้ายคล้ายเธอราวพิมพ์เดียวยิ้มทักทายปรินธรอย่างคุ้นเคย ถามไถ่สารทุกข์และพูดคุยกันเรื่องสัพเพเหระ ผู้ชายเย็นชาหน้าเดียวคนนั้นตอบคำถามทุกคำของเวไนยอย่างไม่นึกรำคาญ ทำเอาเธอเกือบขยี้ตาอย่างไม่เชื่อว่าจะใช่บอสรอนจอมโหดคนเดิมรึเปล่า
“ไม่น่าเชื่อใช่มั้ยว่าแฟนคุณจะมีมุมอ่อนโยนแบบนี้กับเขาด้วย”
เวนิกาพยักหน้าหงึกหงักตอบภคิน หน้าแดงเรื่อนึกกระดากกับคำเรียกสะดุดหูที่ว่า ‘แฟนคุณ’ อยู่ไม่น้อย เขาพูดเหมือนเธอกับปรินธรมีใจรักใคร่กันอย่างนั้นแหละ ถึงมี...ก็คงเป็นแค่เธอฝ่ายเดียวที่รู้สึก ส่วนปรินธรคงไม่ได้คิดแบบเดียวกันเลยสักนิด
“ที่เ
